Ελαφίνα

‘Στης Ελαφίνας τα βουνά ξανά θα στήσουμε φωλιά
ο κάμπος πια δεν μας τραβά, μας μάγεψαν τα ύψη’.

Για όσους έζησαν την κατασκηνωτική ζωή στα νεότερα χρόνια οι τόποι και οι άνθρωποι δεν παύουν να έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και στις αναμνήσεις τους. Έτσι το ετήσιο κάλεσμα των παλιών κατασκηνωτών να βρεθούν στην Ελαφίνα, στην καρδιά των Πιερίων ορέων, είναι πάντα μια ευκαιρία για πολλαπλή ανανέωση. Ωραία Θ. Λειτουργία το πρωί στην ανακαινισμένη Αγία Παρασκευή, και μνημόσυνο για όσους αξέχαστους συνετέλεσαν στη δημιουργία και τη ζωή της κατασκήνωσης, από τον δωρητή Χαρίλαο Γέρου και τον ακούραστο Σπύρο Αθανασίου και τον αείμνηστο π. Λεωνίδα μέχρι τον κυρ-Γιάννη, τον Φάνη και τον Γρηγόρη (από τα χέρια των οποίων φάγαμε πολλά αξέχαστα γεύματα) και τον Νάρκισσο, τον ‘φίλο μας που χάσαμε’ πέρυσι τον Απρίλη. Κοινή τράπεζα με αναβίωση των παλαιών εθίμων, πεζοπορία στο δάσος και στο χωριό που ξαναζωντανεύει μετά από χρόνια παρακμής, χόρτασε το μάτι μας πράσινο και το αυτί μας καλή κουβέντα με παλιούς φίλους. Ο καλός καιρός μας παρότρυνε να πάρουμε τον δύσβατο πετρόδρομο της επιστροφής μέσα από το πυκνό δάσος προς τα Παλατίτσια, που μας αποζημίωσε με την ήρεμη φύση του. Για ‘κερασάκι’ ήρθε η επίσκεψη στο ερημικό μοναστηράκι των Αγίων Πάντων που το γνώριζα μόνο ως ερείπιο. Τώρα είναι ένας μικρός παράδεισος με γυναικεία μοναχική συνοδία, ένα ζωντανό μνημείο αναγέννησης, φυσικής και πνευματικής. Επιστρέψαμε απρόθυμα στην πόλη, με την υπόσχεση να ξαναβγούμε προς το ύπαιθρο με πρώτη ευκαιρία. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.