Δεν συμφωνώ με όλα τα γραφόμενα του Στ. Κασιμάτη (‘Φαληρεύς’, Καθημερινή). Ωστόσο το παρακάτω απόσπασμα, από τη στήλη της 8/11/2009, είναι τόσο ενδεικτικό μιας περιρρέουσας πραγματικότητας που το παραθέτω αυτούσιο.
Η ουσία του προβλήματος
Τυχαίνει να συνδέομαι φιλικά με δύο αδελφούς, ανθρώπους πολύ αξιόλογους και εξόχως εργατικούς. Ανήκουν στη φορολογική κατηγορία των ελευθέρων επαγγελματιών και εργάζονται μαζί. Χάρη στην υποδειγματική εργατικότητά τους, το 2008 κέρδισαν ο καθένας από περίπου 100.000 ευρώ. Το 2009, ο ένας εκλήθη από την Εφορία να καταβάλει φόρο 500 ευρώ, ενώ ο άλλος είχε επιστροφή 350 ευρώ. Συνολικά, δηλαδή, για τις 200.000 που αποκόμισαν σε διάστημα ενός χρόνου, εισέφεραν στο ταμείο του κράτους μόλις 150 ευρώ. Οι δυο τους έχουν και μία αδελφή, η οποία εργάζεται ως διοικητική υπάλληλος σε επιχείρηση του δημόσιου τομέα. Αυτή προσέρχεται καθημερινά στην εργασία της στις 9 π.μ. και αποχωρεί στη 1 μ.μ. Πώς το πετυχαίνει; Με ένα «χαρτί από γιατρό», που κατέθεσε κάποτε στην υπηρεσία της. Τα στοιχεία αυτά τα παραδέχθηκαν οι ίδιοι, χωρίς την παραμικρή διάθεση κομπασμού — στο πλαίσιο, απλώς, μιας συζήτησης που είχαμε για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας...
Δεν ξέρω πόσα παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, και σε ποιο βαθμό καθένας μας μπορεί να διακρίνει κάτι από τον εαυτό του εδώ μέσα: ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα. Και να προβληματισθούμε, ανεξάρτητα από πολιτικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις.
1 σχόλιο:
Καλημέρα!
Θυμήθηκα το ευαγγελικό, διαβάζοντας το κείμενο παραπάνω: "Μέίζω τούτων όψη..."
Δημοσίευση σχολίου