Αδικαιολόγητα

Ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου δεν έχει πιάσει ακόμη τα πενήντα. Μου λέει ότι εδώ και τρεις μήνες κάνει αιμοπτύσεις, χωρίς άλλα συμπτώματα. Πήγε από την αρχή σε ειδικό νοσοκομείο με παθολογική αξονική τομογραφία, αλλά δεν του έκαναν βρογχοσκόπηση, παρά μόνο του έδωσαν θεραπεία για φυματίωση. Πήρε τα χάπια του κανονικά, αλλά οι αιμοπτύσεις συνεχίστηκαν. Η καινούργια αξονική δείχνει επιδείνωση της εικόνας, και ο άρρωστος έχει ένα πρησμένο πόδι, που θυμίζει πολύ φλεβοθρόμβωση, πιθανώτατα στα πλαίσια μιας κακοήθους κατάστασης. Τι εξήγηση μπορώ να δώσω στον άρρωστο για την επιπόλαια αντιμετώπισή του εδώ και τρεις μήνες; Πώς να δικαιολογήσω το γεγονός ότι εκείνοι που τον είδαν δεν έλαβαν υπόψη ότι καπνίζει από τα 15 του και ότι σ’ ένα τέτοιον άρρωστο θα πρέπει πάση θυσία να αποκλείσουμε τον καρκίνο; Πώς να του πω ότι τόσο καιρό παίρνει θεραπεία χωρίς λόγο ενώ το φυτίλι του όγκου καίει ανεξέλεγκτο, πέρα από κάθε δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης; Ο ίδιος δεν φαίνεται να εννοεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τον ενδιαφέρει να γυρίσει στη νυκτερινή του εργασία παρά το πρησμένο πόδι του. Μόνο η γυναίκα του μου λέει με νόημα ενώ φεύγουν: «Γιατρέ, σπουδάζουμε και δυο παιδιά». Δεν νομίζω ότι υπονοεί τόσο το οικονομικό κόστος, όσο το τι επιφυλάσσει το μέλλον γι’ αυτούς που θα μείνουν πίσω.