«Για να ξεφύγουμε από τις παλιές συνήθειες, τον κύκλο της ανασφάλειας και της απόγνωσης, πρέπει να λέμε δημόσια ό,τι παραδεχόμαστε κατ’ ιδίαν», είπε ο Μπαράκ Ομπάμα στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ πριν από λίγες ημέρες...
Στο κενό που ανοίγεται ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο δημόσιο (σε ό,τι, δηλαδή, οι πολιτικοί παραδέχονται κατ’ ιδίαν και ανασκευάζουν δημόσια) καταβαραθρώνεται η έννοια του πολίτη και επιβιώνει κλωνοποιημένη μόνον εκείνη του οπαδού.
Ο δημόσιος λόγος ταυτίζεται με αγορεύσεις κωδικοποιημένης αμηχανίας που καταλήγουν σε παροτρύνσεις του τύπου «μαζί θα παλέψουμε». Ο ιδιωτικός λόγος δεν φτάνει ποτέ στα μπαλκόνια. Είναι σκληρός, αφτιασίδωτος, σχεδόν ακατέργαστος. Όποιος τον ακούει ζεματίζεται και όποιος τον εκστομίζει καίγεται. Και την ίδια στιγμή λυτρώνεται. Γιατί η μόνη διέξοδος είναι αυτή που δεν έχει αυταπάτες.
Ομολογουμένως είναι δύσκολο να παραδέχεσαι και να ομολογείς δημόσια την πραγματικότητα. Σχεδόν πολιτική αυτοκτονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου