Καθισμένος για άλλη μια φορά στην οδοντιατρική έδρα. Η σύριγγα με το αναισθητικό αποτελεί το προοίμιο για την επόμενη ώρα, αλλά και την εγγύηση ότι η ώρα αυτή θα περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα. ‘Συγγνώμη που σε ταλαιπωρώ’, μου λέει η Μαρία, φίλη παλιά από τις φοιτητικές μέρες, που χρόνια τώρα αποκαθιστά με επιτυχία τις φθορές του χρόνου και της σχετικής προσωπικής αδιαφορίας μου για τους 32 υπόλευκους εργάτες που τόσες φορές τη μέρα ακούραστα διευθετούν το ζωτικό ζήτημα της διατροφής μου. Της εξηγώ ότι έχω υποβάλει πάμπολλους ασθενείς στην αιχμηρή ταλαιπωρία της τοπικής αναισθησίας (για να μη μιλήσω για πιο επώδυνες ιατρικές πράξεις), κι έτσι μου αξίζει να υφίσταμαι κι εγώ κάθε τόσο το αντίστοιχο ‘βάσανο’. Όπως και σε τόσα άλλα πράγματα στη ζωή αυτή, 'εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις παιδευόμεθα'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου