Ομολογουμένως, σχεδόν ποτέ δεν ακούγεται άνετα η παράκληση «Γιατρέ, δεν μετακινείται. Μήπως μπορείς να τον δεις στο σπίτι;». Μερικές φορές το αίτημα μπορεί να παρακαμφθεί όταν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος. Άλλοτε σκέφτεσαι τις πρακτικές δυσκολίες: πώς θα βρεις το σπίτι, αν θα έχει μέρος για στάθμευση, πόσα μπορείς να προσφέρεις μακριά από το ιατρείο, και--το πιο σημαντικό--πού θα βρεις τον αναγκαίο χρόνο, ανάμεσα στις διάφορες υποχρεώσεις που στριμώχνονται στη μέρα σου.
Κι ωστόσο, πολύ σπάνια μετανιώνεις για μια κατ’ οίκον επίσκεψη. Οι πρακτικές δυσκολίες δεν παύουν να υπάρχουν, αλλά αλλιώς γνωρίζεις τον άρρωστό σου μέσα στο ζωτικό περιβάλλον του (milieu exterieur, για να παραφράσουμε τον Claude Bernard), που σίγουρα με πολλούς τρόπους επηρεάζει τη ζωή του και την υγεία του. Το σπίτι σου αποκαλύπτει πολλά γι’ αυτόν που δεν θα τα μάθαινες ποτέ στο ‘σκηνοθετημένο’ περιβάλλον του ιατρείου. Η επίπλωση, η ενδυμασία, η οικονομική κατάσταση, η ύπαρξη ή απουσία ενός οικογενειακού συστήματος στήριξης, όλα έχουν τη σημασία τους. Κι ακόμη, αποκομίζεις μερικά διδάγματα που δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο, περιοδικό ή συνέδριο.
Όπως π.χ. τι σημαίνει να φροντίζει μια εργαζόμενη γυναίκα επί επτά χρόνια έναν άνδρα κατάκοιτο, ανήμπορο, απόλυτα εξαρτημένο, να τον έχει συνοδεύσει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, εντός και εκτός Ελλάδος, να έχει μετατρέψει το σπίτι σε κέντρο αποκατάστασης (ακόμη και με μηδενική ελπίδα προόδου, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας), να έχει απαρνηθεί τελείως τον δικό της ζωτικό χώρο και χρόνο, να εργάζεται και να τρέχει και να ξενυχτάει, και να έχει τη δύναμη να χαμογελάει, και να απαντά στο γιατρό που την παινεύει για την αγάπη που δείχνει στον ‘ζωντανό νεκρό’ σύζυγό της: «Γιατρέ, την καταλαβαίνει, και την ανταποδίδει!» Ο θαυμασμός είναι πολύ φτωχός. Σκύβεις το κεφάλι, και αναγνωρίζεις πόσο μικρός είσαι μπροστά σε κάποιους Ανθρώπους. Με κεφαλαίο Α.
3 σχόλια:
Αν οι γιατροί που απασχολούνται σε δημόσιους φορείς υγείας έκαναν πού και πού κατ' οίκον επισκέψεις σε ασθενείς, ίσως να μειωνόταν η ταλαιπωρία των ασθενών και των φροντιστών τους. Πόσο ανάλγητοι γίνονται μερικές φορές όταν εξοντώνουν στην κυριολεξία αυτόν που περιποιείται έναν ασθενή συγγενή μέχρι να του δώσουν κάποια πιστοποιητικά ή βοηθήματα κ.τ.λ.! Πολύ ανθρώπινο το σχόλιό σου. Μακάρι να σκέφτονται πολλοί ιατροί-λειτουργοί έτσι.
Στο Σοφό Σειράχ διαβάζουμε: «Τίμα ιατρόν και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος».
Εσύ τιμάς την επιστήμη σου κι εμείς εσένα και τους συναδέλφους σου για τις προσφορές σας προς τον συνάνθρωπο.
Δυστυχώς πολλές φορές ακούμε ιστορίες ισόβια αναπήρων ανθρώπων που πρέπει κάθε τόσο να αποδεικνύουν (ξανά) ότι δεν έγιναν καλά με θαυματουργικό τρόπο, ότι εξακολουθούν να είναι τελείως ανήμποροι και εξαρτημένοι από άλλους για τη φροντίδα τους. Πού θα πάει; Ίσως κάποτε προοδεύσουμε και στο θέμα αυτό.
Δημοσίευση σχολίου