Κάπως έτσι κι εμείς

Μέρα επετειακή που είναι, άλλα πράγματα θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. Παίρνω όμως αφορμή από επιστολή στον σημερινό τύπο που αναφέρεται στις δυσλειτουργίες που προκύπτουν από την πρακτική εφαρμογή της ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων (όχι από τη θεωρητική τους βάση—καιρός ήταν να απλοποιηθεί αυτός ο λαβύρινθος, ειδικά στον χώρο της ασφάλισης υγείας, τα έχουμε ξαναπεί αυτά) για να κάνω τη σύγκριση με το ταμείο συντάξεων του αγγλικού NHS, στο οποίο εργάσθηκα κάποια χρόνια. Σε πρόσφατο ερώτημά μου (ηλεκτρονικά, και με μόνο στοιχείο τον αριθμό ασφαλιστικού μητρώου) έλαβα γραπτή αναλυτική απάντηση ότι έχω δουλέψει τόσα χρόνια και τόσες μέρες, έχω καταβάλει τόσα συνολικά ασφάλιστρα, και ότι στα 60 μου θα πάρω (με τρέχουσες τιμές) τόση σύνταξη το χρόνο και τόσο εφάπαξ. Τόσο απλά.

Έχω μια αόριστη εντύπωση ότι εκεί το σύστημα ‘δουλεύει’ διότι βασίζεται σε μια δημόσια διοίκηση που δεν έχει σχέση με κόμματα, κυβερνήσεις, εκάστοτε υπουργούς και επικείμενες εκλογές, και που αποτελεί πεδίο όχι αντιπαράθεσης, αλλά συνεργασίας όλων για τη συνεχή λειτουργία και βελτίωσή του. Μήπως ονειρεύομαι;