Ελευθερία γνώμης

Με αφορμή την νωπή διαγραφή πρώην πρωθυπουργού από την κοινοβουλευτική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανασύρω από το αρχείο δυο ‘ειδήσεις’ της 8/8/2006:

1. Το ΠΑΣΟΚ διέγραψε από την κοινοβουλευτική του οµάδα έναν πρώην Υπουργό του διότι εξέφρασε άποψη αντίθετη µε τη γραµµή του κινήµατος σχετικά µε την πώληση της Εµπορικής Τράπεζας.

2. Η ΝΔ εξήγγειλε επίσηµα (όχι για πρώτη φορά) ότι όποια από τα στελέχη της κατεβούν στις προσεχείς δηµοτικές εκλογές χωρίς την ‘ευλογία’ του κόµµατος θα διαγράφονται από τις κοµµατικές τους θέσεις.

Δεν είχα ποτέ µου καλές σχέσεις µε τα κόµµατα και τις στρατηγικές τους, ούτε υπήρξα οπαδός/µέλος/στέλεχος κανενός από αυτά. Τις πολιτικές µου προτιµήσεις θέλω να πιστεύω ότι τις γνωρίζει (ανθρωπίνως) µόνο η κάλπη. Ως σκεπτόµενος πολίτης όµως είµαι ριζικά αντίθετος μ’ αυτό που ανερυθρίαστα ονοµάζεται ‘κοµµατική πειθαρχία’ και που βάζει το κόμµα πάνω από την προσωπική ελευθερία βούλησης και το δικαίωµα της έκφρασης, για το οποίο υπό άλλες συνθήκες όλοι οι πολιτικοί διαρρηγνύουν τα ιµάτιά τους.

Αφήνω κατά µέρος τα µικρά κόµµατα: δεν έχουν την πολυτέλεια των διαγραφών, διότι σε τέτοια περίπτωση θα διαγράψουν εαυτά από τον πολιτικό χάρτη. Εξάλλου, µπορούν να λένε ό,τι θέλουν, δεδοµένου ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τίποτε (αν ήταν δυνητικά κόµµατα εξουσίας, τότε πιθανώς θα βλέπαµε διαφορετική συµπεριφορά). Τα µεγάλα κόµµατα όµως; Αυτό είναι το µάθηµα δηµοκρατίας που διδάσκουν στους πολίτες; Αν ναι, γιατί άραγε να εκλέγουµε (και να εκτρέφουµε) 300 βουλευτές; Δεν είναι καλύτερα, µε βάση τα ποσοστά των εκλογών, να αναδεικνύεται κάθε φορά η ‘του πρώτου ανδρός αρχή’ και να ξεµπερδεύουµε µε την ενοχλητική πολυφωνία που µόνο προβλήµατα σαν τα παραπάνω µας δηµιουργεί;

Αν κανείς ισχυρισθεί ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αυθαιρεσία και φασισµός, ας σκεφθεί πώς θα χαρακτήριζε τις παραπάνω συµπεριφορές των επισήµων κοµµάτων. Σε τελευταία ανάλυση, το όνοµα δεν κάνει το πολίτευµα: ακόµη και τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα έχουν κατά καιρούς αυτοχαρακτηρισθεί δηµοκρατικά.