Μομφή και δυσπιστία

Αισθάνεται κανείς το λιγότερο απογοήτευση όταν βλέπει και ακούει τα πολιτικά (κομματικά) παίγνια που διαδραματίζονται στο Κοινοβούλιο. Πίστευα—αφελώς, όπως φαίνεται—ότι ο χρόνος μεταξύ δυο εθνικών εκλογών πρέπει να αφιερώνεται σε δημιουργικό έργο με τη συνεργασία όλων, βεβαίως με λόγο και αντίλογο, αλλά με τελικό σκοπό και επιδίωξη την ανεύρεση κοινού τόπου και την συνολική πρόοδο του τόπου (συγγνώμη για το λογοπαίγνιο!). Η τρέχουσα αντιπολιτευτική πρακτική αποδεικνύει ότι ο μόνος σκοπός (που φαίνεται να αγιάζει κάθε είδους ‘μέσο’) είναι η απόκτηση και νομή της εξουσίας (‘Γιατί εσείς κι όχι εμείς;’ ή ‘Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη’), είτε σε κομματικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε δικαιούμαστε να δυσπιστούμε προς τους πολιτικούς και να τους μεμφόμαστε, όσο νέοι, ωραίοι ή εύγλωττοι κι αν φαίνονται. Και σε όποια μεριά της αίθουσας κι αν κάθονται.