Έχουν γίνει πρώτο θέμα τις μέρες αυτές, συναγωνιζόμενα την κρητική βεντέτα, την άφιξη της πρώτης Αμερικανίδας πρέσβειρας στην Αθήνα, τον ΟΠΕΚΕΠΕ και την ευλογιά των προβάτων. Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξήγγειλαν απροειδοποίητα ότι πρόκειται να κλείσουν 204 καταστήματα στην Ελλάδα, διότι η όλη επιχείρηση είναι ζημιογόνα και το Υπερταμείο (όπου ανήκουν εδώ μερικά χρόνια) δεν επιτρέπει την επιδότησή τους από το Ελληνικό κράτος. Φυσικά ακολούθησε ο σχετικός σάλος, η αναδίπλωση από πλευράς ΕΛΤΑ και κυβέρνησης, η υπόσχεση για αναθεώρηση του όλου σχεδίου και βέβαια οι σχετικές κατηγορίες από την αντιπολίτευση. Κοινώς, ένα ακόμη παράδειγμα κακού χειρισμού μιας υπόθεσης που θα έπρεπε να μεθοδευθεί υπεύθυνα και επίσημα και να γίνει με επαρκή ενημέρωση και εναλλακτικές προτάσεις.
Φυσικά το θέμα έχει πολλές διαστάσεις και δεν είναι εύκολο να το αναλύσει κανείς διεξοδικά. Η παραδοσιακή επιστολογραφία, πρώτη και κύρια τροφοδότις των ταχυδρομείων, έχει σχεδόν εκλείψει με την επικράτηση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και των τηλεπικοινωνιών εν γένει. Τα δέματα έχουν περάσει στις εταιρείες ταχυμεταφορών (κούριερ), ενώ οι επιταγές αντικαταστάθηκαν από τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Υποπτεύομαι ότι και τα γραμματόσημα σύντομα θα γίνουν μουσειακό είδος: δεν ξέρω αν θα τα καταδέχονται καν σε δημοπρασίες. Από την άλλη μεριά, η γεωγραφία της χώρας μας με το δύσβατο ανάγλυφο, τα απομακρυσμένα χωριά και τα πάμπολλα νησιά (που δεν εξυπηρετούνται πάντοτε και ικανοποιητικά από τις υπάρχουσες τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες) υπαγορεύει μια προσαρμογή της πολιτικής στις συνθήκες αυτές. Όλα αυτά χρειάζονται έναν σχεδιασμό κεντρικό και μια εφαρμογή σταδιακή με κατάλληλη ειδοποίηση και υποστήριξη.
Δεν μπορώ φυσικά να κάνω ακριβή πρόβλεψη για το μέλλον των ταχυδρομείων, που όμως δεν φαίνεται ιδιαίτερα μακρό και ευοίωνο. Ωστόσο θυμούμαι ακόμη τα γράμματα που ανταλλάσσαμε τακτικά με τον πατέρα μας όταν ήμασταν μικροί και παραθερίζαμε μακριά από την πόλη, όπως και το τραγούδι που μας έλεγε η μητέρα μας τον καιρό εκείνο:
‘Με γράμματα πολλά και βαριά φορτωμένος ο ταχυδρόμος,
τα πόδια μου τα νιώθω λαφριά και μου δίνει χαρά ο δρόμος.
Μανάδες καρτερούν και γέροι λαχταρούν
να ιδούν, να ρθείς, στο δρόμο να φανείς’.
Άλλες εποχές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου