Πύρινος κλοιός

 Μικρός είχα διαβάσει ένα ανέκδοτο που είχε ως εξής. Ο δάσκαλος βάζει στην τάξη του ως θέμα έκθεσης την περιγραφή ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Όλα τα παιδιά γράφουν με φούρια, με εξαίρεση έναν μαθητή που ξύνει το κεφάλι του μη μπορώντας να κάνει την αρχή. Ενώ κοντεύει να χτυπήσει το κουδούνι, έξω πιάνει βροχή, οπότε εκείνος γράφει: ‘Βρέχει. Το ματς αναβάλλεται’.

     Κάπως έτσι και σήμερα. Δεν υπάρχει εκείνη η έμπνευση που θα σε στρώσει στο γράψιμο για ένα επίκαιρο, κυριολεκτικά φλέγον θέμα. Οι φωτιές μαίνονται ανεξέλεγκτες σε πολλά μέρη της χώρας, με κύρια ‘θύματα’ τον Έβρο (από τη Δαδιά μέχρι τη Ροδόπη) και την Πάρνηθα, ενώ χθες παραλίγο γλίτωσε το μοναδικό μοναστήρι του Οσίου Λουκά στη Βοιωτία. Ακούμε ότι μέσα σε 48 ώρες ξέσπασαν 355 πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα, μέσα σε μια περίοδο παρατεταμένης ξηρασίας, ζέστης και ισχυρών ανέμων. Πόσο αποτελεσματικά μπορεί να αντισταθεί ο άνθρωπος, το κράτος ολόκληρο, σε μια τέτοια απειλή; Μόνο μια επέμβαση Άνωθεν θα μπορούσε να δώσει τη λύση. Κι ενώ ξύνω κι εγώ το κεφάλι μου, ακούω μια βροντή έξω: πιο χαρμόσυνος ήχος δεν θα υπήρχε στις παρούσες συνθήκες. Σε λίγο βρέχει. Ελπίζω κάτι τέτοιο, και σε μεγαλύτερη κλίμακα, να γίνεται και στις πυρόπληκτες περιοχές, ώστε να κοπάσουν οι αδηφάγες φλόγες και να χαλαρώσουν κάπως όλοι όσοι μάχονται έξι μέρες τώρα χωρίς ανάπαυλα.

     Και ακόμη περισσότερο, ελπίζω να μας κάνουν τέτοια γεγονότα να σκεφθούμε ότι υπάρχει όριο στις ανθρώπινες δυνατότητες και να μην είμαστε έτοιμοι να ενοχοποιήσουμε ο ένας τον άλλο κάθε φορά που τα πράγματα ξεφεύγουν από τον εγκόσμιο έλεγχο. Ακούω ότι πρόκειται να γίνει συζήτηση πολιτικών αρχηγών στη Βουλή για το θέμα, και προετοιμάζομαι για μια παράσταση κομματικής πυγμαχίας σε επίπεδο ανοησίας. Έχουν, αλήθεια, οι πυρκαγιές κομματική ταυτότητα; 

 [Το δάσος της Δαδιάς από δορυφόρο, πριν και μετά την τελευταία πυρκαγιά]