Ομοιοπαθείς

Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου με τριγυρνάει μια φράση από την προς Εβραίους επιστολή. Μιλώντας για τους ανθρώπους αρχιερείς των Ιουδαίων ο Απόστολος Παύλος γράφει μεταξύ άλλων: «Πας γαρ αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος… μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις επεί και αυτός περίκειται ασθένειαν». Με απλά λόγια, ο αρχιερεύς προέρχεται κι αυτός από τους ανθρώπους, φέρει τις ανθρώπινες αδυναμίες, και συνεπώς μπορεί να κατανοεί και να συμπάσχει με τους αγνοούντες και πλανεμένους. Αφήνοντας κατά μέρος τη θεολογική σημασία του χωρίου, μεταφέρω την ουσία του στην ιατρική. Και οι γιατροί είμαστε άνθρωποι και έχουμε όλα τα ιδιώματα, θετικά και αρνητικά, των ανθρώπων, άρα και των ασθενών μας. Συνεπώς πρέπει να έχουμε κατανόηση και συμ-πάθεια, να συμπάσχουμε με τους ομοιοπαθείς ασθενείς μας. Κάτι που όχι σπάνια λησμονούμε, ιδίως όταν απολαμβάνουμε τον θαυμασμό και την εκτίμηση των άλλων, που μας θεωρούν κάτι ανώτερο.

     Γι’ αυτό και στο ερώτημα που ακούμε κάθε τόσο: «Αρρωσταίνουν και οι γιατροί;» η μόνη λογική απάντηση είναι ότι μας χρειάζεται, και έχουμε να διδαχθούμε τόσα από την εμπειρία αυτή. Ίσως έχω αναφέρει και άλλοτε ότι σε όχι πολύ μακρινές εποχές (π.χ. εκείνες των γονέων μας), μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους οι περισσότεροι από τους τότε φοιτητές της Ιατρικής είχαν περάσει κάποια από τις σοβαρές αρρώστιες της εποχής όπως φυματίωση, τύφο ή ελονοσία. Είχαν ζήσει στο πετσί τους βασανιστικά συμπτώματα όπως το έντονο ρίγος, ο υψηλός πυρετός οι μυαλγίες, ο βήχας, οι αιμοπτύσεις, οι εφιδρώσεις, οι διάρροιες. Γνώριζαν τις νόσους όχι μόνο από τις σελίδες των βιβλίων αλλά και από βιωματική εμπειρία. Και μέσα από τις δοκιμασίες αυτές ανέπτυσσαν την απαραίτητη ενσυναίσθηση, που συμπλήρωνε ουσιαστικά τις – περιορισμένες τότε – επιστημονικές γνώσεις και θεραπευτικές δυνατότητες.

     Σήμερα οι περισσότεροι από μας έχουμε ολοκληρώσει τις σπουδές μας και περάσαμε μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μας ζωής χωρίς να γευθούμε σοβαρά προβλήματα υγείας. Αναπόφευκτα όμως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ανακύπτουν κι αυτά. Εδώ έχουμε την ευκαιρία ενός αντιστρόφου βιώματος: αφού γνωρίσαμε την όποια αρρώστια στα πρόσωπα και τις ζωές των ασθενών μας, τώρα «λαμβάνουμε πείραν» σε προσωπικό επίπεδο. Έστω και όψιμα, αποκτούμε την απαραίτητη πρόσθετη επίγνωση. Ίσως και να ξεπληρώνουμε κάποια από τα ποικίλα θεραπευτικά ‘βάσανα’ στα οποία υποβάλαμε τους αρρώστους μας, πάντα με καλή πρόθεση. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να αποκομίσουμε όφελος από την πείρα αυτή. Γένοιτο!