Covid και κλήρος

Διαβάζω σε άρθρο της Guardian ότι στην Ιταλία πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν να δοθεί προτεραιότητα εμβολιασμού, εκτός άλλων επαγγελματικών τάξεων, και στους κληρικούς, αφού από την αρχή της πανδημίας κάπου 270 ιερείς έχουν πεθάνει στη χώρα από Covid. Σε συνέντευξή του ο ρωμαιοκαθολικός αρχιεπίσκοπος της Καλαβρίας λέει ότι οι ιερείς βρίσκονται σε στενή επαφή με την κοινότητα, κάνουν κοινωνικές επισκέψεις σε σπίτια και συμπαραστέκονται σε ασθενείς και ετοιμοθανάτους. «Έχω την εντύπωση ότι βλέπουμε την εκκλησία ως μια οντότητα που δίνει, αλλά ποτέ δεν ρωτάμε τι χρειάζεται για να συνεχίσει το έργο της», είναι μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις του. Ένας δημοσιογράφος που εργάζεται στο γραφείο τύπου της Συνόδου των Ιταλών Επισκόπων γράφει: «Ποιος θα φρόντιζε τους άστεγους που ζητούσαν ένα γεύμα κι ένα μέρος να κοιμηθούν; Ποιος θα παρηγορούσε τους αρρώστους που ήθελαν κάποιον δίπλα τους; Παρόλο που οι κληρικοί προσπάθησαν να τηρούν τις οδηγίες αποφυγής της μετάδοσης, δεν μπορούσαν να αρνηθούν να πιάσουν το χέρι ανθρώπων που βούλιαζαν». Κι ένας ιερέας που αναρρωνύει από Covid έχοντας περάσει από την εμπειρία της Εντατικής, λέει: «Δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη νόσο ως δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτε. Ακριβώς σε τέτοιες στιγμές είναι πιο απαραίτητη η διακονία μας».  

     Η Ελλάδα και η Ορθόδοξη Εκκλησία εν γένει έχασε κι αυτή πολλούς, εκλεκτούς και σεβάσμιους κληρικούς, ιερείς, επισκόπους, ηγουμένους και μοναχούς, από τη νόσο αυτή που δυστυχώς πολλοί θεωρούσαν (και συνεχίζουν να θεωρούν) ότι δεν υπάρχει. Η πεισματικά αρνητική αυτή στάση κάποιων έδωσε αφορμή σε όσους την ζητούσαν για να καταφερθούν συλλήβδην εναντίον της πίστεως, των Μυστηρίων και της Εκκλησίας: καθένας στην κρίση αυτή έβγαλε ό,τι είχε μέσα του. Ας σημειώσω όμως ότι δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα να έγιναν στην Ιταλία μηνύσεις και διώξεις κατά κληρικών που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, κάτι που αποτελεί μελανό στίγμα στη δική μας, κατά τα άλλα όχι αξιόμεμπτη, αντιμετώπιση της πανδημίας.