Φαντασία θερινή

Ας εκμεταλλευθώ την ιστογραφική άδεια (προέκταση της ποιητικής) για να πλάσω δια της φαντασίας ένα τελείως υποθετικό ιστορικό σενάριο (εξομολογημένη αμαρτία, και μην τη διαδώσετε ως είδηση!). Ας φαντασθούμε λοιπόν ότι η νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940 βρίσκει την Ελλάδα με πολίτευμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και με κόμματα περίπου σαν τα σημερινά. Ο πρεσβευτής της Ιταλίας ξυπνάει τον πρωθυπουργό και του επιδίδει το τελεσίγραφο. Εκείνος του λέει ότι θα πρέπει να συνεδριάσει το κοινοβούλιο για να πάρει απόφαση με την αρχή της πλειοψηφίας. Ο πρέσβυς αποχωρεί για να ενημερώσει τον Ντούτσε, ο πρωθυπουργός συγκαλεί το κοινοβούλιο και ζητάει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για μείζον εθνικό θέμα, η συζήτηση κρατάει δυο μέρες και ολοκληρώνεται με την απαραίτητη ονομαστική ψηφοφορία, όπου κυβέρνηση και ελάσσων αντιπολίτευση υπερψηφίζουν το ‘ΟΧΙ’, η μείζων αντιπολίτευση δηλώνει ‘Παρούσα’ και η ουραγός αντιπολίτευση καταψηφίζει γιατί η προτεινόμενη αρνητική απάντηση στους εισβολείς δεν υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Στο μεταξύ η στρατιά του Μπαντόλιο έχει φτάσει στους στύλους του Ολυμπίου Διός και περιμένει την επίσημη παράδοση της χώρας.

     Είπα από την αρχή ότι πρόκειται για φαντασιοκόπημα. Ωστόσο, με δεδομένη την εμπειρία από ανάλογες ψηφοφορίες, όπως η σημερινή, μας δίνει μια ιδέα για το τι να περιμένουμε σε μια εθνική κρίση από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Τουλάχιστον από ορισμένες μερίδες του. Μακάρι το σενάριο να μείνει στη φαντασία μου.