Στη βιβλική διήγηση για τον πολύπαθο Ιώβ, μετά τις πληγές έρχονται να τον επισκεφθούν τρεις φίλοι του. Και τι κάνουν; Μας λέγει το ιερό κείμενο, σε ελεύθερη απόδοση: «έβγαλαν μεγάλη φωνή και έκλαψαν και έσχισαν τις στολές τους κι έρριξαν στα κεφάλια τους χώμα [εκδηλώσεις πένθους της εποχής], και κάθισαν δίπλα του επτά ημέρες και επτά νύχτες, και κανένας τους δεν μίλησε, γιατί έβλεπαν την πληγή να είναι μεγάλη και φοβερή» [Ιώβ 2:12-13]. Μπροστά στο μέγεθος της συμφοράς οποιαδήποτε κουβέντα ήταν περιττή, και θα αύξανε μάλλον παρά θα μείωνε τον πόνο του πάσχοντος (όπως φάνηκε στη συνέχεια της αφήγησης). Ξέρουμε και από την ιατρική πείρα και διδασκαλία ότι συχνά η ανθρώπινη παρουσία, έστω και σιωπηλή, έχει από μόνη της ανακουφιστικό χαρακτήρα.
Κάνω τις σκέψεις αυτές καθώς ακούω τις άμεσες ‘δηλώσεις’ των κομμάτων (και ιδιαίτερα της μείζονος αντιπολίτευσης) μετά τη φονική πλημμύρα που έπληξε την Εύβοια τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα. Λένε περισσότερα για το νοητικό επίπεδο αυτών που τις συντάσσουν και τις ξεστομίζουν παρά για την τραγωδία και τις συνέπειές της. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά. Λογικά θα περίμενε κανείς μετά από σκληρές προηγούμενες εμπειρίες με πολλά θύματα οι πολιτικοί κάθε απόχρωσης να είναι βραδείς και μετρημένοι στα λόγια τους, διότι οι φυσικές καταστροφές δεν έχουν κομματικό πρόσημο. Φαίνεται όμως ότι πολλά ζητάω από ανθρώπους που μόνος σκοπός της ζωής τους είναι η προσωπική ανάδειξη, έστω και μέσα από τη δυστυχία των άλλων. Υπάρχει άραγε όριο στην αναλγησία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου