Στις Ωδές των Αναβαθμών, εκείνη την πανέμορφη ομάδα των 15 μικρών ψαλμών που διαβάζονται κάθε Μεγάλη Σαρακοστή στις Προηγιασμένες, περιλαμβάνεται και ο ψαλμός 125, που με απλό αλλά και ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο περιγράφει την ευγνωμοσύνη του λαού για την καλή έκβαση μιας αρχικά τραγικής και δυσοίωνης κατάστασης. Τον αποδίδω αυτοσχέδια σε απλή γλώσσα:
«Όταν ο Κύριος μας γύρισε από την αιχμαλωσία στη Σιών, παρηγορηθήκαμε.
Γέμισε τότε χαρά το στόμα μας και η γλώσσα μας αγαλλίαση.
Τότε ακόμη και οι εθνικοί είπαν: μεγάλο καλό τους έκανε ο Κύριος.
Πράγματι, μεγάλο καλό μας έκανε ο Κύριος. Γεμίσαμε ευφροσύνη.
Γύρισε, Κύριε, και τους υπολοίπους αιχμαλώτους, όπως οι χείμαρροι που γυρίζουν κατά τον νότο.
Όσοι σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση.
Όταν πήγαιναν στη σπορά, έκλαιγαν ρίχνοντας τους σπόρους.
Στην επιστροφή όμως σηκώνουν τα δεμάτια των καρπών με αγαλλίαση».
Έτσι, όταν π.χ. μια δύσκολη αρρώστια ή άλλη κατάσταση, που φαίνεται απελπιστική και προοιωνίζεται ακόμη πιο οδυνηρές εμπειρίες, φθάνει σε ανέλπιστα αίσιο τέλος, ας θυμόμαστε τον ψαλμό αυτόν, κι ας προσθέτουμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου: «Εὐλόγησον τόν Θεόν, καὶ λύεται τὰ κακά. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».
1 σχόλιο:
Θαυμάσιο...π. κ
Δημοσίευση σχολίου