Πρωινό Δευτέρας...

...μετά από ένα Σαββατοκύριακο που είχε λίγο απ’ όλα. Και έξοδο από τη Θεσσαλονίκη, πρακτικά για πρώτη φορά στην εξοχή από τον Μάρτιο, και εργασίες συντήρησης και καθαριότητος στο σπίτι, και πρώτη βουτιά στην προκλητικά καθαρή θάλασσα της Χαλκιδικής (κι ας έχει ακόμη τη δροσιά της), και επισκέψεις στους οικείους, και φιλολογική ενασχόληση με τα κείμενα δυο συναδέλφων που, έχοντας συμπληρώσει τα χρόνια άσκησης της μάχιμης ιατρικής, έπιασαν χαρτί και μολύβι (άντε και πληκτρολόγιο) και ασχολούνται με το γράψιμο (τι καλύτερο;), η μία με Βυζαντινή ιστορία και η άλλη με σύγχρονη πεζογραφία. Κάπως πρέπει να γεμίζουν οι ώρες της ημέρας, κι όταν αυτό το γέμισμα είναι δημιουργικό, ‘γεμίζει’ με τη σειρά του τον ‘δράστη’ και ενεργεί ως θεραπευτικό ελιξήριο, ηρεμιστικό και τονωτικό συγχρόνως, ανοίγοντας κλειστά συρτάρια στη μνήμη και παράθυρα στο παρελθόν, και δίνοντας και σε άλλους την ευκαιρία να μοιραστούν αναμνήσεις και σκέψεις και να αναζητήσουν ανάλογες εμπειρίες και ασχολίες. Και μια και η μέρα του θερινού ηλιοστασίου έχει καθιερωθεί και ως Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής, της αφιέρωσα το βράδυ το ‘Ιταλικό Καπρίτσιο’ του Τσαϊκόφσκι και τους ‘Πολοβετσιανούς χορούς’ του Μποροντίν (συνάδελφος κι αυτός), από τις ατέλειωτες επιλογές του YouTube.

     Αυτά για χθες, και γυρνάμε στο πρωινό της Δευτέρας. Ανοίγω το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στο δελτίο ειδήσεων του ‘Πρώτου’. Κάποιες φωνές σε τραβούν με τον τόνο, την εκφορά του λόγου, την ακρίβεια στην εκφώνηση, την προσοχή στη στίξη. Υπάρχουν όμως και άλλες που απορείς αν τις άκουσε κανείς να διαβάζουν πριν προσληφθούν στο σταθμό. Ας μην τις κατονομάσουμε, αλλά όταν παίρνεις σβάρνα τις τελείες και τα κόμματα της πρότασης, όταν περικόπτεις τις λέξεις και κλωτσάς τις καταλήξεις (από αυτό απέτρεπε τους χορωδούς του ο μακαρίτης Αντώνης Κοντογεωργίου), συγγνώμη, αλλά δεν κάνεις για εκφωνήτρια, και μάλιστα στο πρώτο βήμα της εθνικής ραδιοφωνίας. Αλλάζω σταθμό, γιατί ξέρω ότι και η επόμενη παρουσιάστρια πλησιάζει προς την κατηγορία αυτή.

     Τρίτο Πρόγραμμα τώρα. Κι εδώ έρχεται η ευχάριστη έκπληξη της ημέρας. Γνωστή η μελωδία, ζωηρός ο ρυθμός, ‘Land of Hope and Glory’, τόσα χρόνια στη Βρετανία το μάθαμε απ’ έξω το πρώτο από τα έξι εμβατήρια του Edward Elgar με τον γενικό τίτλο ‘Pomp and Circumstance’ (= πομπή και τελετουργία) που ακούγεται κάθε χρόνο την τελευταία ημέρα των θερινών συμφωνιών του BBC και έχει αναχθεί σε σήμα κατατεθέν, ένα είδος εθνικού ύμνου για τους Βρετανούς που ακούγοντάς το ξεφαντώνουν κουνώντας σημαιάκια και βάφοντας τα πρόσωπά τους με τα χρώματα της σημαίας τους. Άσχετα από τις εθνικιστικές του προεκτάσεις, ένα εξαιρετικό μουσικό κομμάτι, με ενθουσιασμό και μουσικές γραμμές που ανεβάζουν τη διάθεση. Με το άκουσμα αυτό φτάνω στην κλινική. Ώρα για δουλειά. Καλή εβδομάδα!   

      Στο παρακάτω σπάνιο βίντεο ο ίδιος ο συνθέτης διευθύνει το εμβατήριό του το 1931 στα εγκαίνια ενός στούντιο στο Λονδίνο. Πριν αρχίσει, χαιρετά τους μουσικούς με τα λόγια: "Καλημέρα, κύριοι (μόνο άνδρες φαίνονται στην ορχήστρα!). Χαίρομαι που σας βλέπω όλους. Πολύ ελαφρό πρόγραμμα σήμερα. Παρακαλώ, παίξτε αυτόν τον σκοπό σαν να μην τον έχετε ξανακούσει ποτέ".