Προς (πρώην και πάλιν) αντιπολιτευόμενο

Δεν έχει τόση σημασία το όνομά σου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι για πολλά χρόνια είχες εξασκηθεί στον ρόλο αυτό: αντιδρούσες εκ προοιμίου σε κάθε πρόταση της τότε κυβέρνησης, πάντα της έβρισκες λάθη, δεν μπορούσες να δεχθείς ότι οι εισηγήσεις της ήταν αποτέλεσμα επώδυνων συμβιβασμών ανάμεσα σε δύσκολες επιλογές, κι αν δεν έφταναν όλα αυτά, κατέβαζες κόσμο στους δρόμους, φωνασκούσες, διαδήλωνες, έκαιγες αυτοκίνητα και κάδους απορριμμάτων, έσπαζες και καμιά βιτρίνα για έμφαση, ώστε να μη γίνει το δικό της. Την ήξερες καλά την τέχνη, και πολλοί σε θαύμαζαν γι’ αυτό.
     Κάποια στιγμή, πριν τέσσερα χρόνια, κατάφερες κι έγινες κυβέρνηση. Λίγο από την ανικανότητα και τα λάθη των άλλων, λίγο με τη δική σου επιδεξιότητα και λεξιμαγεία, και σε μεγάλο βαθμό εκμεταλλευόμενος τις ευρύτερες συγκυρίες, πήρες τα ηνία της χώρας στα χέρια σου. Είχες τάξει πολλά, τώρα ήταν η ευκαιρία να τα πραγματοποιήσεις. Πάνω στο μεθύσι της νίκης θεώρησες ότι ο τρόπος για να βγει κανείς από ένα τέλμα είναι να κλωτσάει όσο μπορεί περισσότερο προς κάθε κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν να χωθείς κι εσύ και μαζί σου ολόκληρη η χώρα ακόμη πιο βαθιά στην κινούμενη λάσπη, και να διαπιστώσεις ότι άλλο είναι να φωνασκείς ως αντιπολιτευόμενος (χωρίς τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες της διακυβέρνησης) και άλλο να κρατάς το τιμόνι της χώρας και να προσπαθείς να περάσεις τις Συμπληγάδες και τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Έτσι τελικά αναμάσησες τις προεκλογικές υποσχέσεις σου, τις έντυσες με καινούργια φραστικά κοστούμια, έγλειψες εκεί όπου παλιότερα έφτυνες, συνομίλησες πειθήνια με όσους έβριζες μέχρι χθες (μέχρι και επαίνους έφθασες να εισπράττεις από την πλευρά τους), παρακάλεσες και αποδέχθηκες μέτρα και λύσεις που χθες μετά βδελυγμίας αποκήρυττες. Κι έφτασες, με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση και με σημαντικό πρόσθετο οικονομικό κόστος για τη χώρα, να θριαμβολογείς για πράγματα που θα είχαν συμβεί πολύ νωρίτερα, αν δεν είχες αντισταθεί πεισματικά σε κάθε προσπάθεια της τότε κυβέρνησης.
     Τώρα ετοιμάζεσαι να καθήσεις και πάλι στην απέναντι πλευρά. Κι αν παλιότερα σου καταλογίζαμε το ελαφρυντικό της νιότης και της απειρίας («αμαρτίας νεότητος και αγνοίας σου», όπως θα έλεγε ο Δαβίδ), τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία: τώρα έχεις κυβερνήσει πάνω από τέσσερα χρόνια, έχεις γευθεί όλα τα μεθυστικά αλλά και τα κατάπικρα ποτήρια της εξουσίας, έχεις καταλάβει (ελπίζω) ότι δεν αρκεί η όποια δική σου πρόθεση για να αλλάξεις τα πράγματα κατά το θέλημά σου. Έχεις μάθει ότι οι σκληρές πιέσεις, οι διαπραγματεύσεις, οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί είναι μέρος της πραγματικότητος. Κι ακόμη – πολύ σημαντικό – έχεις διαπιστώσει ότι δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, και φυσικά καθόλου δημιουργικό, να δέχεσαι συνεχώς σκληρή κριτική και ύβρεις και αντίδραση σε κάθε βήμα, ακόμη και στο πιο ευαίσθητο και δύσκολο.
     Αν η εμπειρία αυτή σε δίδαξε κάτι, κι αν αυτό το μεταμορφώσεις σε πράξη ως γόνιμη αντιπολίτευση πλέον, τότε ίσως να άξιζε τον συλλογικό μας κόπο η κυβερνητική σου θητεία. Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε, για το καλό όλων μας και πρωτίστως της χώρας.