Ιστορική μνήμη

Πώς τιμούν οι λαοί τους νεκρούς των πολέμων τους; Πρωτίστως με τη μνήμη: δεν τους αφήνουν να θαφτούν σε κάποιο χρονοντούλαπο, αλλά με κάθε πρόσφορη ευκαιρία ανασύρουν από το παρελθόν ιστορίες με ιδιαίτερο περιεχόμενο και τις θυμίζουν και στους επερχομένους, ώστε η ιστορική συνέχεια να διατηρείται. Μια τέτοια διάβασα τις προάλλες στη Guardian. Μια Αγγλίδα μητέρα έχασε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πέντε γιούς (21, 22, 26, 30 και 37 ετών) μέσα σε μια περίοδο 22 μηνών στα μέτωπα της Γαλλίας και του Βελγίου. Η τοπική κοινωνία στη μικρή πόλη όπου έμενε η χήρα μητέρα συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τις επανειλημμένες απώλειες, και η σύζυγος του τοπικού εφημερίου πήρε την πρωτοβουλία και έγραψε στη βασίλισσα εκθέτοντας τα γεγονότα και ζητώντας να αποστρατευθεί ο έκτος γιος της οικογένειας ώστε να μείνει ένας τουλάχιστον με την μητέρα του. Λίγο αργότερα έλαβε απάντηση ότι η βασίλισσα προώθησε το αίτημά της στις στρατιωτικές αρχές, και ο τελευταίος γιος απολύθηκε και γύρισε στο σπίτι του το φθινόπωρο του 1918. Η εφημερίδα δημοσιεύει την ιστορία αυτή με την αφορμή της Ημέρας Μνήμης (Remembrance Day) που γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου και φέτος συμπίπτει με την εκατοστή επέτειο από τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
     Σίγουρα και η ελληνική ιστορία δεν στερείται τέτοιων γεγονότων και προσωπικών μαρτυριών. Στα πλαίσια των εκάστοτε εορτασμών για πολεμικές επιχειρήσεις και νίκες καλό είναι να γίνεται και ανάμνηση των θυμάτων. Ένα επίσημο μνημόσυνο για τους νεκρούς των πολέμων θα ήταν το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να διατηρούμε άσβεστη την ιστορική μνήμη, χωρίς την οποία προχωρούμε ακόμη πιο κοντά στην καθολική λήθη. Κι ας δανεισθούμε και κάτι ακόμη από τους Άγγλους, που τέτοιες μέρες αφήνουν παράμερα κάθε ίχνος κομματικής διαφοράς και αντιπαράθεσης και μετέχουν συλλογικά στις εκδηλώσεις αυτές, φέροντας τη συμβολική κόκκινη παπαρούνα στο πέτο τους.