Παράνοια

Αντιγράφω το παρακάτω εύγλωττο παράδειγμα από το χθεσινό άρθρο του Στ. Κασιμάτη με τίτλο ‘Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε ή δεν γίνεται;’ [Καθημερινή]:
     «Σε αγροτικό νομό της χώρας, η περιφέρεια προκήρυξε άδειες πωλητή αγροτικών προϊόντων σε λαϊκές αγορές. Αγρότης ο οποίος ήθελε να αυξήσει το εισόδημά του υπέβαλε τη σχετική αίτηση. Του είπαν, όμως, ότι για να πάρει την άδεια, πρέπει να πάψει να είναι (τυπικά έστω) αγρότης, διότι οι άνεργοι προηγούνται –πρώτος παραλογισμός: γιατί να προηγούνται οι άνεργοι και όχι αυτοί που θέλουν να δουλέψουν; Για να πάψει ο αγρότης της ιστορίας μας να είναι τυπικά αγρότης, ώστε να μπορεί να πουλάει νόμιμα στον δρόμο αυτά που παράγει η οικογένειά του, έπρεπε να διαγραφεί από τα μητρώα των αγροτών –δεύτερος παραλογισμός: πώς για το κράτος μπορείς συγχρόνως να είσαι και να μην είσαι. Για να λάβει τη σχετική βεβαίωση από τον ΟΑΕΔ, όμως, του είπαν να περιμένει επτά μήνες, επειδή δεν υπάρχει προσωπικό –τρίτος παραλογισμός: έλλειψη προσωπικού για αντιπαραγωγικές διαδικασίες. Και ο τελικός παραλογισμός της υπόθεσης ήταν ότι το χρονικό περιθώριο της περιφέρειας για τις άδειες ήταν οι 10 μέρες. Ο άνθρωπος έδρασε με τον πατροπαράδοτο τρόπο: βρήκε το πρόσωπο με τις άκρες, εκείνος μίλησε, ο αρμόδιος είχε κατανόηση και έτσι έκανε δεκτή μια υπεύθυνη δήλωση του αγρότη μέχρι να σταλεί το επίσημο έγγραφο από τον ΟΑΕΔ.»
     Κι ύστερα λένε πως για όλα φταίνε τα μνημόνια...