Μου έστειλαν το παρακάτω ιατρικό ‘ανέκδοτο’ που δημοσίευσε στα αγγλικά ο χειρουργός Jim Clark στον Διαδίκτυο. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντάς το σε δική μου απόδοση, μόνο ‘ανέκδοτο’ δεν είναι.
Σήμερα χειρούργησα ένα κοριτσάκι. Χρειαζόταν αίμα ομάδος Ο-αρνητικό. Δεν είχαμε διαθέσιμο, αλλά ο δίδυμος αδελφός της είναι ομάδα Ο-αρνητικό. Του εξήγησα ότι είναι θέμα ζωής και θανάτου. Έμεινε για λίγο σιωπηλός, κι έπειτα είπε αντίο στους γονείς του. Δεν μου έκανε εντύπωση παρά μόνο μετά που του πήραμε το αίμα, όταν εκείνος με ρώτησε: «Λοιπόν, πότε θα πεθάνω;» Νόμισε ότι έδινε τη ζωή του για κείνη. Ευτυχώς, και οι δύο θα πάνε καλά.
Και θυμήθηκα Εκείνον που μας είπε ότι «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ». Και το έκανε πράξη. Για όλους μας. Κάτι που ένα μικρό παιδί το κατάλαβε τόσο καλά.
1 σχόλιο:
Οι μικροί άνθρωποι (παιδιά) στην αρχή νομίζουν ότι είναι αθάνατα. Όταν όμως καταλάβουν το αντίθετο, η αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζουν τον θάνατο δεν είναι καθόλου...αφελής. Αρκεί οι μεγαλύτεροι να μην προσπαθούν να τους τον ξορκίσουν με τις γνωστές ανοησίες που συνήθως λέμε.
Δημοσίευση σχολίου