Σε εόρτια επίσκεψη χθες βράδυ ακούμε από την τηλεόραση ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για τα τηλεοπτικά κανάλια. «Δηλαδή, τι ακριβώς έγινε;» ρωτάει φίλη της παρέας. «Ας πούμε ότι αγόρασες ένα σπίτι», της λέω. «Έσπευσες να κάνεις μετακόμιση και να ξοδέψεις ένα σωρό λεφτά και να εγκατασταθείς πριν καλά-καλά ελέγξεις τη νομιμότητα της αγοραπωλησίας. Τώρα ο συμβολαιογράφος σου λέει ότι το συμβόλαιο αγοράς είναι παράνομο και ότι πρέπει να ξαναγυρίσεις στο παλιό σπίτι και να ακυρώσεις τις αγορές και τα έξοδά σου και ν’ αρχίσεις από την αρχή». Πάνω-κάτω.
Δήλωσα πολλές φορές ότι δεν με ενδιαφέρουν τα κανάλια ούτε έχω κάποιο έννομο συμφέρον απ’ αυτά. Ωστόσο, δεν δέχομαι να αντιμετωπίζει το επίσημο κράτος τους πολίτες ως μειωμένης αντιλήψεως άτομα. Πρέπει οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί να έχουν άδειες λειτουργίας; Βεβαίως. Να πληρούν σαφείς και συγκεκριμένους όρους και κανόνες; Βεβαιότατα. Να υπόκεινται σε τακτικό έλεγχο για την τήρηση των όρων λειτουργίας; Υπερβεβαίως. Πώς όμως θα εκδίδονται αυτές οι άδειες; Όπως ορίζουν οι νόμοι και το Σύνταγμα. Που σημαίνει ότι, εφόσον επικαλούμαστε τόσο πολύ τη νομιμότητα, θα πρέπει να την εφαρμόζουμε σε όλα τα ζητήματα, χωρίς πολιτικό συμφέρον ή υστεροβουλία. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, σε όποια μεριά του φράχτη κι αν κάθονται. Να αφήσουν λοιπόν οι ‘αρχηγοί’ τα παιδιαρίσματα, να συγκροτήσουν όπως πρέπει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Τελεία και παύλα.
Αλλάζουμε κανάλι με την παρέα και πέφτουμε πάνω σε ‘Έκτακτη επικαιρότητα’: δυο μεγάλες σεισμικές δονήσεις συγκλόνισαν πάλι την γείτονα Ιταλία. Υπάρχει λοιπόν και πραγματικός κόσμος, με ουσιαστικά προβλήματα και όχι μ’ εκείνα που μόνοι μας δημιουργούμε και που τα κάνουμε τεχνηέντως σκοπό της ζωής μας και τροφή (διάβαζε κουτόχορτο) των μαζών. Όπως ακούσαμε στο συναξάρι της ημέρας, χθες, εκτός από τον Πολιούχο Άγιό μας, ήταν και ‘μνήμη τοῦ μεγάλου καὶ φρικώδους σεισμοῦ’. Έχουμε ζήσει σεισμούς και ‘ακοάς σεισμών’ πάμπολλες φορές, εντός και εκτός συνόρων. Ωστόσο οι μνήμες και τα διδάγματά τους είναι τόσο περιορισμένης χρονικής διάρκειας… Άλλωστε, τι είναι ένας ακόμη σεισμός μπροστά στο ‘πολύτιμο’ τηλεοπτικό μας τοπίο;
Δήλωσα πολλές φορές ότι δεν με ενδιαφέρουν τα κανάλια ούτε έχω κάποιο έννομο συμφέρον απ’ αυτά. Ωστόσο, δεν δέχομαι να αντιμετωπίζει το επίσημο κράτος τους πολίτες ως μειωμένης αντιλήψεως άτομα. Πρέπει οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί να έχουν άδειες λειτουργίας; Βεβαίως. Να πληρούν σαφείς και συγκεκριμένους όρους και κανόνες; Βεβαιότατα. Να υπόκεινται σε τακτικό έλεγχο για την τήρηση των όρων λειτουργίας; Υπερβεβαίως. Πώς όμως θα εκδίδονται αυτές οι άδειες; Όπως ορίζουν οι νόμοι και το Σύνταγμα. Που σημαίνει ότι, εφόσον επικαλούμαστε τόσο πολύ τη νομιμότητα, θα πρέπει να την εφαρμόζουμε σε όλα τα ζητήματα, χωρίς πολιτικό συμφέρον ή υστεροβουλία. Αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, σε όποια μεριά του φράχτη κι αν κάθονται. Να αφήσουν λοιπόν οι ‘αρχηγοί’ τα παιδιαρίσματα, να συγκροτήσουν όπως πρέπει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Τελεία και παύλα.
Αλλάζουμε κανάλι με την παρέα και πέφτουμε πάνω σε ‘Έκτακτη επικαιρότητα’: δυο μεγάλες σεισμικές δονήσεις συγκλόνισαν πάλι την γείτονα Ιταλία. Υπάρχει λοιπόν και πραγματικός κόσμος, με ουσιαστικά προβλήματα και όχι μ’ εκείνα που μόνοι μας δημιουργούμε και που τα κάνουμε τεχνηέντως σκοπό της ζωής μας και τροφή (διάβαζε κουτόχορτο) των μαζών. Όπως ακούσαμε στο συναξάρι της ημέρας, χθες, εκτός από τον Πολιούχο Άγιό μας, ήταν και ‘μνήμη τοῦ μεγάλου καὶ φρικώδους σεισμοῦ’. Έχουμε ζήσει σεισμούς και ‘ακοάς σεισμών’ πάμπολλες φορές, εντός και εκτός συνόρων. Ωστόσο οι μνήμες και τα διδάγματά τους είναι τόσο περιορισμένης χρονικής διάρκειας… Άλλωστε, τι είναι ένας ακόμη σεισμός μπροστά στο ‘πολύτιμο’ τηλεοπτικό μας τοπίο;
[Η
δεύτερη παράγραφος του παραπάνω κειμένου απεστάλη ως
επιστολή
στην Καθημερινή και δημοσιεύθηκε στις
3/11/2016]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου