Κάθε τόσο μια λέξη γίνεται πολιτικό σύνθημα: ακούγεται και επαναλαμβάνεται συχνά (για να την εμπεδώσουμε και να την πιστέψουμε), και μόλις ωριμάσει στο μυαλό της κοινής γνώμης μπαίνει σε εφαρμογή. Αναγγέλλεται από τα Μέσα, γίνεται για πρώτη φορά με μεγάλη δημοσιότητα... κι αυτό ήταν: το θαύμα της μιας μέρας (ούτε καν τις τρεις της παροιμίας δεν φτάνει).
Η τελευταία αυτή λέξη της πολιτικής μόδας θυμίζει τις κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων κτισμάτων. Ακούσαμε να διατυμπανίζεται ότι προβλέπεται από τις διεθνείς συμφωνίες, ότι θα αποτελέσει τη λύση του μεγάλου προσφυγικού προβλήματος, ότι επιτέλους θα αναγκάσει και τον γείτονα να αναλάβει τις ευθύνες του! Και τις κατεδαφίσεις βέβαια τις προβλέπει ο νόμος, αλλά πάντα υπάρχει το βολικό ‘παράθυρο’ κι έτσι περιορίσθηκαν σε μία, ενός κλειστού παρακτίου κέντρου διασκέδασης (το θυμάστε, επί ΓΑΠ;). Έτσι και με την επαναπροώθηση: την ίδια μέρα που ξεκίνησε ανακαλύψαμε ότι οι αιτούμενοι άσυλο είναι περισσότεροι από τους επαναπροωθησίμους (ας πλάσω κι εγώ έναν όρο, κοντά στους αλληλέγγυους και τις συλλογικότητες), τους οποίους φρόντισαν να δασκαλέψουν ανάλογα οι ‘αρμόδιοι’ των ΜΚΟ. Έτσι η όλη διαδικασία αναστέλλεται εν τη γενέσει της (όπως και οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων) με νομική κωλυσιεργία, καθυστέρηση, κατενάτσιο, σύρσιμο των ποδιών, πέταγμα της μπάλας στις κερκίδες. Πλούσια η γλώσσα μας σε λεκτικά σχήματα και η πολιτική μας σε ανάλογα τερτίπια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου