Η πρόληψη του θανάτου

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πριν μία εβδομάδα. Άνθρωποι στα ογδόντα τους, απόμαχοι της ζωής στο ύπαιθρο, που κουβαλούσαν τις ‘νοσολογικές αποσκευές’ που καθένας μαζεύει σε μια τόσο μακρά διαδρομή, και τα φαρμακευτικά τους παρελκόμενα: επτά σκευάσματα η σύζυγος, δύο επί επτά ο σύζυγος -- είναι και λίγο μεγαλύτερος άλλωστε. Όταν έφυγαν, με την άνεση του χρόνου και ως άσκηση πρακτικής αριθμητικής, υπολόγισα το κόστος των θεραπειών αυτών: 205 ευρώ η κυρία, 337 ο κύριος, το όλον 542 ευρώ τον μήνα. Δεν τους είχα ρωτήσει βέβαια τι σύνταξη παίρνουν, αλλά ΟΓΑ είναι αυτός, ο νοών νοείτω. Ακόμη και με 10% συμμετοχή η δική τους επιβάρυνση είναι 54 ευρώ το μήνα, ενώ απομένουν 490 για όλο τον υπόλοιπο ασφαλισμένο πληθυσμό της Ελλάδος. Οι παθήσεις τους συνηθισμένες: στεφανιαία νόσος, διαβήτης, υπέρταση, θυρεοειδής, προστάτης, ΧΑΠ, αναιμία. Τίποτε ακραίο ή εξωτικό. Όμως (κι εδώ ανακύπτει το δύσκολο ερώτημα) χρειάζονται πράγματι τόσα φάρμακα; Μήπως οι κοινές αυτές παθήσεις θα μπορούσαν να ρυθμιστούν αλλιώς; Δεν πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία των ανθρώπων; Άλλο είναι να θεραπεύεις νοσήματα που προκαλούν συμπτώματα και λειτουργική επιβάρυνση των αρρώστων και τελείως άλλο να τους δίνεις επιπλέον αγωγή δια παν ενδεχόμενον. Τι νόημα έχουν όλα αυτά τα ‘προληπτικά’ φάρμακα για να μη πάθουμε το Α ή το Β, για να μη ξεφύγει η χοληστερίνη μας πάνω από το συμβατικό όριο (στα 80+), για να μη πάθει το στομάχι μας από... τα πολλά φάρμακα, τελικά για να μην πεθάνουμε; Το τελευταίο βέβαια είναι άπιαστο όνειρο και μάταια ελπίδα. Με τα λόγια του Ευριπίδη, ‘τιν’ ες χρόνον ζητούμεν μηκύναι βίον;’ Και μέχρι πού αντέχει το σύστημα υγείας και η οικονομία όλη αυτή την φαρμακευτική ‘πρόληψη’ του θανάτου; Φιλοσοφικό βέβαια το ερώτημα, και καθαρά ρητορικό. Για προβληματισμό και συζήτηση.