Υπερπαραγωγή

Τι νόημα έχει ένας αγώνας πυγμαχίας, και μάλιστα από εκείνους τους βάρβαρους που γίνονται χωρίς γάντια; Τι είδους ψυχαγωγία ή διασκέδαση (δεν είναι βέβαια συνώνυμα) είναι το αμοιβαίο ξυλοκόπημα δυο ανθρώπων; Κατά ανάλογο τρόπο, τι ακριβώς προσφέρει μια ταινία καταστροφής, που αφήνει πίσω της μια σειρά εκρήξεις, πυρπολήσεις, κατεστραμμένα οχήματα και κτίρια και άλλα συναφή ερείπια; Και στις δυο περιπτώσεις, λίγα λεπτά αυξημένης αδρεναλίνης στους θεατές, που εκτονώνουν έτσι τα πρωτόγονα ένστικτά τους και ζουν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Αν μάλιστα υποθέσουμε ότι στην ταινία ο ‘καλός’ (όπως γίνεται συνήθως) νικάει καταστρέφοντας ένα πλήθος κακούς, έχουμε και την μεταφυσική εντύπωση ότι πραγματοποιήθηκε η επικράτηση του αγαθού στον κόσμο, άσχετα από το τι μας διδάσκει η εμπειρική πραγματικότητα. Γνωστή συνταγή, στην οποία βασίζεται επί έναν αιώνα τώρα η εμπορική επιτυχία του Χόλυγουντ.
     Κάπως έτσι και με τις πολιτικές αναμετρήσεις στη Βουλή, ιδίως εκείνες τις προ ημερησίας. Συζήτησαν, λέει, χθες για τη δικαιοσύνη και τη διαπλοκή στην Ελλάδα. Και πέρα από το να βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου, έκαναν τίποτε επί της ουσίας οι πολιτικοί μας ταγοί; Απλώς μας απέδειξαν ότι και σε θέματα δικαιοσύνης μπορεί κανείς να τους έχει τόση εμπιστοσύνη όση είχε και το FBI στον Αλ Καπόνε, και ότι δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους. Αντίθετα μάλιστα με τις κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, μόνο οι συμμετέχοντες εκτονώθηκαν, ενώ όλοι οι άλλοι ούτε καν ψευδαισθήσεις δεν δημιουργήσαμε. Και επαληθεύτηκε εκείνο που έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι, ότι το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ καταλήγει στο να τυφλώνονται όλοι. Μέχρι πότε;