Σκεπτικισμός

Διαβάζω τον Χρήστο Γιανναρά εδώ και αρκετά χρόνια, και ομολογώ ότι βρίσκω αρκετά μονότονες τις επαναλήψεις του, την ανακύκλωση θεμάτων τα οποία έχει αναλύσει δια μακρών πάλιν και πολλάκις (εδώ ίσως κάποιος να μου σηκώσει κίτρινη κάρτα...). Ωστόσο, σήμερα βρήκα αρκετά γόνιμο τον προβληματισμό του (Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Ευρωσκεπτικισμός) πάνω στην πορεία της Ευρώπης υπό το κράτος του άκρατου καπιταλισμού. Ξεσηκώνω κάποιες αναφορές του:
     «Kαι σήμερα ζούμε σε εξέλιξη [...] τον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό της απανθρωπίας των ‘Aγορών’: Nα λεηλατείται από τοκογλύφους ο κοινωνικός πλούτος της συλλογικότητας, να λογαριάζεται «πρόοδος» και «εκσυγχρονισμός» η βάναυση εξαφάνιση του «κοινωνικού κράτους», ιδιωτικοί οίκοι κερδοσκόπων να «αξιολογούν» τη φερεγγυότητα κρατών και να υποθηκεύουν εκβιαστικά τον πλούτο τους».
     «Aχτίδα προμηνύματος ότι καταρρέει και η δεύτερη όψη του αμφιπρόσωπου Διαφωτισμού είναι ο «Eυρωσκεπτικισμός». Σημαίνει: λέμε ναι στην ενωμένη Eυρώπη, λέμε όχι στην Eυρωμαρμελάδα. Kάθε ευρωπαϊκή κοινωνία να σώζει οπωσδήποτε το θησαύρισμα της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας της, ένσαρκο σε θεσμούς και κοινωνικές λειτουργίες».
     «H ταυτότητα (γι’ αυτό και δύναμη) της Eυρώπης είναι η δυναμική πολυμορφία και διαφορότητα των λαών της, η έμπρακτη αντίστασή τους στην ισοπεδωτική ομοιομορφοποίηση που απαιτούν οι ‘Aγορές’».
     Στην ανατολή του 2016 ίσως ο Ευρωσκεπτικισμός να αποτελεί, όπως καταλήγει ο Γιανναράς, «αχτίδα ελπίδας», αντίθετη και ασύμβατη με τη «διαστροφή, την αρρώστια του Eθνικισμού».