Σπατάλες

Όπως μαθαίνουμε, η Γαλλία προωθεί νόμο που θα απαγορεύει στα μεγάλα σούπερ μάρκετ να καταστρέφουν τα απώλητα τρόφιμα (όπως κάνουν μέχρι σήμερα) και θα τα υποχρεώνει να τα δωρίζουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις ή να τα δίνουν για ζωοτροφές εφόσον είναι ακάτάλληλα για κατανάλωση. Ο νόμος έχει εξασφαλίσει σπάνια διακομματική συναίνεση διότι, όπως λέγεται, «υπάρχει απόλυτη και επείγουσα ανάγκη, και οι οργανώσεις ζητούν απεγνωσμένα τρόφιμα». Μέχρι τώρα πολλά σούπερ μάρκετ πετούσαν στους κάδους τρόφιμα που πλησίαζαν στην ημερομηνία λήξης και έρριχναν πάνω τους χλωρίνη ώστε να μη μπορούν να τα παίρνουν για τροφή διάφοροι αναξιοπαθούντες. Υπολογίζεται ότι μόνο στη Γαλλία αχρηστεύονται κάθε χρόνο πάνω από 7 εκατομμύρια τόννοι τροφίμων, ενώ η σπατάλη παγκοσμίως φτάνει το 1,3 δισεκατομμύριο τόννους.
     Δεν χρειάζεται δικό μου σχόλιο σε μια τέτοια είδηση, πέρα από βαθιά περίσκεψη για το τί λόγο θα δώσουμε για την κατάντια αυτή. Αντιγράφω μόνο κάποιες σκέψεις του πατέρα μου (από τα ‘Άνθη από τον κήπο των Ψαλμών’, σ. 124):
     ‘Όταν χάσουμε τα υλικά αγαθά και πέσουμε σε φτώχεια και πείνα, τότε καταλαβαίνουμε τι αξίζει το κομμάτι του ψωμιού που μας περισσεύει και το πετούμε στα σκουπίδια. Όταν έχουμε όλα τα αγαθά, μεθυσμένοι από την ευμάρεια, νομίζουμε ότι είμαστε αυτάρκεις και δεν έχουμε ανάγκη της προνοίας και της βοηθείας του Θεού. Φτάνουμε ακόμη και στην άρνηση της υπάρξεως του Θεού, γιατί έτσι μας συμφέρει. Ο Θεός θα μας ζητήσει λόγο για την αποστασία μας και τις παρανομίες μας, για την παρασπονδία από τη διαθήκη, από τη συμφωνία που έχουμε κάνει μαζί του. Αν λοιπόν κάνουμε τους εαυτούς μας να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει Θεός, νομίζουμε ότι δεν θα λογοδοτήσουμε σε κανέναν για τις αμαρτίες μας. Μας αφαιρεί λοιπόν τα αγαθά ο Θεός, για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή του και την εξάρτησή μας από αυτόν, να εκτιμήσουμε τις δωρεές του και να κάνουμε καλή χρήση τους.’