Ρίζες κακών

Παρακολουθώ την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης για την ελληνική οικονομία και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι τελικά τα κίνητρα ένθεν κακείθεν στην ιδιάζουσα αυτή παρτίδα σκακιού, πόκερ, πινγκ πονγκ (ή όποιου άλλου παιγνίου θέλετε). Μου περνάει λοιπόν η περίεργη ιδέα ότι όλα ανάγονται στις γνωστές από τους Πατέρες ρίζες πάντων των κακών: την φιλαυτία και τις θυγατέρες της. Τι άλλο παρά εγωισμό μπορεί να διακρίνει κανείς στα αιτήματα των δανειστών; («Δεν θα περάσει το δικό τους, αλλά το δικό μας. Αν υποχωρήσουμε, θα φανούμε αδύναμοι»). Εγωισμός άλλου είδους και από την άλλη πλευρά («Θα αλλάξουμε την Ευρώπη και τον κόσμο»). Από κοντά βέβαια η απληστία, μυωπική συνώνυμη της αφροσύνης (θυμηθείτε τον πλούσιο της παραβολής και τις αποθήκες του), μια και δεν βλέπει ποτέ ότι όλα τελειώνουν στον (συνήθως αδόκητο) τάφο: «Ότε τον κόσμον κερδήσωμεν, τότε τω τάφω οικήσομεν» θα ακούσουμε στο Ψυχοσάββατο που μας έρχεται. Κι ακόμη, ας υποθέσουμε ότι οι δανειστές παίρνουν στο ακέραιο όλα όσα ζητούν. Τι θα τα κάνουν; «Αιτείτε και ου λαμβάνετε διότι κακώς αιτείσθε ίνα εν ταις ηδοναίς υμών δαπανήσητε», επισημαίνει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, και η διαπίστωσή του ισχύει και για τις δυο πλευρές, αναλόγως: πάντα θέλουμε να έχουμε για να σπαταλούμε, κι εκείνοι κι εμείς. Πόσους όμως πρέπει να αφήσουμε νηστικούς, και για πόσα χρόνια, για να τους ξεπληρώσουμε; Κι εμείς όμως άραγε μάθαμε το μάθημα της οικονομίας (όχι της παγκόσμιας, αλλά της προσωπικής και οικογενειακής και εθνικής) ώστε ό,τι τελικά κερδίσουμε να πιάσει τόπο και να μη μας εξωθήσει σε νέες δανειακές περιπέτειες; Διότι φαίνεται ότι η μνήμη είναι πολύ κοντή σε τέτοια θέματα, και οι δυσάρεστες εμπειρίες, αντί να μένουν και να μας διδάσκουν, σύντομα απωθούνται στο υποσυνείδητο για να μη μας στενοχωρούν και δεν μπορούμε να χαρούμε τα κέρδη μας.
     Ζητώ συγγνώμη για το πνευματικό αυτό ‘παραλήρημα’, αλλά δεν βρίσκω πιο χειροπιαστές εξηγήσεις για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αν κάπου κάνω λάθος, μη διστάζετε να μου το πείτε.