Ξόδι

«Γιατρέ, είμαι ο πατήρ Δ. Η Βιργινία εκοιμήθη».
     Η κλήση έρχεται την ώρα που οδηγώ. Δεν λέμε πολλά λόγια,δεν χρειάζονται άλλωστε: χθες έστειλα την Βιργινία από την κλινική στο σπίτι, με δική της παράκληση, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν θα την έβλεπα ξανά. Τι μας λέει ο πρόχειρος κανόνας του τελικού σταδίου; Αν ο άρρωστος χειροτερεύει από μέρα σε μέρα, η πρόγνωση μετριέται σε μέρες. Η μη λήψη τροφής, ο σχεδόν συνεχής λήθαργος, η αδυναμία και αβουλία για οποιαδήποτε κίνηση, ακόμη και για αλλαγή θέσης στο κρεβάτι, ήταν σημάδια ότι ο μακρός και άνισος αγώνας με την κακοήθη νόσο πλησίαζε στο τέλος.
     Ηλικία: 44. Παιδιά: 5. Δυο αριθμοί που δείχνουν ότι η Βιργινία «τελειωθείσα εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς». Δεν μπορούσα να της αρνηθώ την τελευταία επιθυμία, να βρεθεί για μια ακόμη φορά στο σπίτι, με τον σύζυγο, τα παιδιά και τους δικούς της ανθρώπους, εκεί να μεταλάβει, και από εκεί να την προπέμψουν στην ‘μακαρίαν οδόν’, παραμονές Χριστουγέννων.
     Μακάρι να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με όλους τους ασθενείς μας. Έστω και με δάκρυα στα μάτια και την καρδιά μας.