Πάνω και κάτω

Πόσες ανατροπές μπορεί να ζήσει κανείς μέσα στην ίδια μέρα;
     Πρωινό με πολλή δουλειά στην κλινική, όπως γίνεται συνήθως μετά από μια ή περισσότερες μέρες αργίας. Βάζω μια επιτυχημένη (όπως δείχνει) παροχέτευση σε άρρωστο με μεγάλη κακοήθη συλλογή υγρού. Άμεσο αποτέλεσμα, γρήγορη ανακούφιση, ελπίζω να την κάνω μόνιμη αύριο...
   Επισκέπτομαι ένα μεγάλο νοσοκομείο μετά από πρόσκληση παλαιού φίλου πανεπιστημιακού, για να δώσω γνώμη για συγκεκριμένους ασθενείς. Από τη μια αισθάνομαι για λίγο την ικανοποίηση που προσφέρει η κοινωνία με συναδέλφους και η ανταλλαγή απόψεων, ευκαιρία για μάθηση και αναθέρμανση γνώσεων. Από την άλλη, ο χαοτικός τρόπος λειτουργίας, οι πολλές και διάφορες ευθύνες, οι συνθήκες του ‘δημόσιου’ χώρου με όλα όσα αυτός συνεπάγεται, με βάζει σε σκέψεις... Μπράβο σε όσους τα καταφέρνουν να κρατούν το κεφάλι ψηλά σε τέτοιες καταστάσεις και να προσφέρουν σε όσους έχουν ανάγκη!
     Η κίνηση στο ιατρείο επίσης αυξημένη. Όσο κι αν ευχόμαστε να έχουν όλοι την υγειά τους, οι αρρώστιες, μικρές και μεγαλύτερες, συνεχίζουν να υπάρχουν και να παιδεύουν τους ασθενείς και μας, καθέναν από άλλη γωνιά... Κάπου στα μισά μου τηλεφωνεί μια κυρία που είχα δει την περασμένη εβδομάδα. Δεν θα μπορέσει να μου φέρει την ακτινογραφία που ζήτησα, διότι σήμερα πέθανε ο άνδρας της. Τι μπορεί να πει κανείς; «Ουκ οίδαμεν τί τέξεται η επιούσα...». Με δική της πρωτοβουλία μου διαβάζει το πόρισμα από το τηλέφωνο: δεν ακούγεται ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, το αντίθετο μάλιστα. Της ζητώ να έρθει από κοντά με πρώτη ευκαιρία.
     Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Από την κλινική. Η παροχέτευση που έβαλα δεν φαίνεται να λειτουργεί--μήπως έφυγε από τη θέση της; Υπόσχομαι να περάσω να την δω μόλις τελειώσω. Συνεχίζουμε.
     Με την διευθέτηση του αρχείου πάει σχεδόν δέκα όταν καταφέρνω να βρεθώ στην κλινική. Η ‘επιτυχημένη’ παροχέτευσή μου δεν δουλεύει διότι, απλούστατα, απουσιάζει! Βρίσκω το καθετηράκι κάπου ανάμεσα στα σεντόνια του αρρώστου. Δίνω τις αναγκαίες εξηγήσεις, και αφήνω τα υπόλοιπα για αύριο. Η ψυχική μου διάθεση δεν είναι για βραδινές επεμβάσεις.
     Η κάθαρση έρχεται, απροσδόκητα, μέσα από ένα ηλεκτρονικό μήνυμα ανάμεσα στα πολλά που φτάνουν κάθε μέρα, εν πολλοίς άχρηστα και ανούσια. ‘Συγχαρητήρια! (όχι, δεν κέρδισα τον πρώτο λαχνό της Microsoft με το εκατομμύριο δολάρια) Το άρθρο σας έχει δημοσιευθεί στο British Medical Journal’. Δεν είναι εργασία για το βραβείο Νόμπελ, αλλά μια απλή επιστολή που είχα γράψει ως σχόλιο σε πρόσφατο άρθρο. Με ξαναγυρίζει στον παλιό καιρό, όταν συνήθιζα να γράφω συχνά στο περιοδικό για ποικίλα θέματα. Σε απλά αγγλικά, «BMJ, you’ve made my day!”.