Ο πιο αδύναμος κρίκος

Είναι δυνατόν αυτό που ονομάζουμε ‘κράτος’, ‘πολιτεία’, ‘δημόσια διοίκηση’ ή όπως αλλιώς να εξαρτάται τελικά για τη λειτουργία του από έναν αγράμματο, αδιάβαστο, αυθαίρετο, αυταρχικό, σαδιστή, γραφειοκράτη υπάλληλο;

     Πρόσφατα χρειάσθηκε να γράψω την ίδια ακριβώς γνωμάτευση οξυγονοθεραπείας ασθενούς τρεις φορές. Την πρώτη ο υπάλληλος την απέρριψε διότι δεν έγραφε κάτω από το όνομά μου ότι είμαι ‘πιστοποιημένος ιατρός ΕΟΠΥΥ’ (άλλαξε τίποτε όταν το πρόσθεσα;). Την δεύτερη την γύρισε πίσω διότι (λέει ο υπάλληλος) δεν έγραφε ότι η έναρξη της θεραπείας είναι από τις 24/8/2012, παρόλο που η γνωμάτευση έφερε ημερομηνία 23/8/2012 (υπήρχε περίπτωση η ανάγκη για οξυγόνο να αρχίσει να ισχύει π.χ. μετά από ένα μήνα; Πολύ θα το ήθελα ένα τέτοιο… προφητικό χάρισμα). Ας σημειώσω ότι η σύζυγος του ασθενούς ταξίδεψε δυο φορές από άλλη πόλη ως τη Θεσσαλονίκη για να πάρει την καινούργια γνωμάτευση, διότι ‘ούτως έδοξε τω υπαλλήλω’.

     Φυσικά και δεν είναι ίδιοι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο που τελικά ο κάθε ‘τελευταίος τροχός της αμάξης’ αποδεικνύει την αλήθεια ότι η αντοχή και η ποιότητα μιας αλυσίδας εξαρτάται από τον πιο αδύναμο (ή άχρηστο) κρίκο της.