Ακυβερνησία

Τον περασμένο Νοέμβριο ως χώρα ‘βγάλαμε ιλαρά’ μέχρι να σχηματίσουμε κυβέρνηση για να διαχειρισθεί τα του μνημονίου. Ήδη διατρέχουμε τη δεύτερη περίοδο ακυβερνησίας μέσα σε ένα εξάμηνο και μάλιστα μετά από εκλογές, με άγνωστη ακόμη την έκβαση. Στο μεταξύ οι πάντες αναλίσκονται στο να ερμηνεύουν τα αποτελέσματα της κάλπης κατά το δοκούν, και μιλούν για χαμένες ευκαιρίες της Αριστεράς και άλλα θλιβερά φαινόμενα. Επειδή πολλές φορές και διάφοροι έχουν παρομοιάσει την κατάσταση της χώρας με τον ‘Τιτανικό’, ας το επιχειρήσω κι εγώ. Φοβούμαι λοιπόν ότι, ενώ το σκάφος ήδη βυθίζεται, οι πολιτικοί μας άνδρες μοιάζουν να παίζουν τον ρόλο του πλοιάρχου στην πρέφα, ελπίζοντας να πιάσουν μεν καλό χαρτί (για να φανούν κερδισμένοι), αλλά να μη τους ζητηθεί να κρατήσουν το τιμόνι. Γι’ αυτό και αλλάζουν τους όρους που ο καθένας θέτει για να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει. Ενώ έξω τα ‘παγόβουνα’ συνεχίζουν τη δουλειά τους.

      Και δυο σκέψεις για την περίφημη ‘λαϊκή ετυμηγορία’: Πόσο ορθή μπορεί να είναι μια ψήφος που σε μεγάλο ποσοστό κατευθύνεται από οργή, θυμό, αγανάκτηση, διάθεση τιμωρίας ή εκδίκησης ή όποιο άλλο αρνητικό συναίσθημα; Θυμίζει την ‘τσατίλα’ των μικρών παιδιών που, θυμώνοντας για κάποιο λόγο, αρχίζουν και σπάζουν τα παιχνίδια τους. Κερδίζουν κάτι μ’ αυτό; Απλώς εκτονώνουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Αν μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να γίνει κατανοητή ως αντίδραση ανωριμότητας ενός μικρού παιδιού που ψυχικά ακόμη αναπτύσσεται, σίγουρα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως υπεύθυνη στάση ενηλίκων ανθρώπων μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη εθνική κατάσταση. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η υποκίνησή της από πολιτικές μερίδες που επιδιώκουν—υποτίθεται—να μετάσχουν στην κυβέρνηση της χώρας. Φοβούμαι ότι, παρά τα ‘μετά διαρρήξεως των ιματίων’ λεγόμενα, ως λαός δεν είμαστε ακόμη πολιτικά ώριμοι. Όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ, "το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια 5λεπτη συζήτηση με έναν μέσο ψηφοφόρο".