Ξάφνιασμα

Υπάρχουν ανέλπιστα μικρά γεγονότα που σημαδεύουν ανεξίτηλα κάποιες μέρες. Που σε ξαφνιάζουν χαρμόσυνα και σου φτιάχνουν μια διάθεση αλλιώτικη, σε κάνουν λίγο να σκεφτείς και να ξεφύγεις από την πολιτική μιζέρια και από τη ρουτίνα και τον κόπο της ημέρας. Όπως η αποψινή επίσκεψη ενός παλιού γνωστού, ομότιμου καθηγητή του ΑΠΘ, που τον είδα να περιμένει ανάμεσα στους ασθενείς στον προθάλαμο του ιατρείου. Δεν είχε πρόβλημα υγείας. Ήθελε μόνο να με ρωτήσει αν θυμάμαι δυο στίχους από κάποιο ποίημα που κάποτε είχα παραθέσει σ’ ένα κείμενό μου. Ικανοποίησα το αίτημά του, κι έφερα στο νου μου ολόκληρο το ποίημα, που σας το προσφέρω, όπως το είχα αναρτήσει στο άλλο μου ιστολόγιο πριν μερικά χρόνια:

Ο ατέλειωτος κύκλος ιδέας και δράσης,
Η ατέλειωτη εφεύρεση, το ατέλειωτο πείραμα,
Φέρνει γνώση της κίνησης, αλλά όχι της ηρεμίας,
Γνώση της ταχύτητας, αλλά όχι της σιωπής,
Γνώση των λέξεων, και άγνοια του Λόγου.
Όλη μας η γνώση μας φέρνει πιο κοντά στην άγνοιά μας,
Όλη μας η άγνοια μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο,
Αλλά πιο κοντά στο θάνατο δεν σημαίνει πιο κοντά στο ΘΕΟ.
Πού είναι η Ζωή που χάσαμε ζώντας;
Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;
Πού είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφορία;
Οι κύκλοι του Ουρανού σε είκοσι αιώνες
Μας πάνε πιο μακριά από το ΘΕΟ και πιο κοντά στο Χώμα.

[Χορικά από τον ‘Βράχο’, 1: 6-18. T. S. Eliot, Selected Poems. Faber & Faber, London 1954, απόδοση δική μου, τα κεφαλαία είναι του ποιητή].