Δανείζομαι τον τίτλο (που σημαίνει την πλέκτρια) από την συναρπαστική και συγκινητική συνάμα ‘Ιστορία δυο πόλεων’ του Ντίκενς. Εκεί βέβαια υποδήλωνε τη Μαντάμ Ντεφάρζ, την αιμοδιψή επαναστάτρια που έπλεκε ενώ παρακολουθούσε από ‘πρώτο στασίδι’ τις εκτελέσεις των ‘αριστοκρατών’ στη γκιλοτίνα. Εδώ όμως αναφέρομαι σε δυο διαφορετικές πλέκτριες. Η μία γιατρός, κάποιας ηλικίας, σε παγκόσμιο συνέδριο πριν μερικούς μήνες. Την 'αιχμαλώτισα' με το κινητό επί το έργον μερικές θέσεις πιο πέρα, εν αγνοία της. Παράλληλα με τη συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση, συνέχιζε και το δημιουργικό της έργο στο αμφιθέατρο. Δικαιούται ένα ‘μπράβο’.
Την άλλη δεν την φωτογράφισα. Πρόσφατα, μέσα σε δεκαεφτά μέρες έπλεξε... δεκαεφτά πλεκτά, που θα πάνε μαζί με άλλες προσφορές αγάπης σε μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, τη Μαδαγασκάρη. Καθόλου μικρό το επίτευγμα, στα ογδόντα τόσα χρόνια σου, θεία Αλεξάνδρα! Εδώ το 'μπράβο' είναι μάλλον λίγο. Και το δίδαγμά σου μεγάλο!
4 σχόλια:
Κάποια χέρια ξέρουν μόνο να δουλεύουν. Δεν μπορούν να μείνουν σταυρωμένα.
Αν είχαν μείνει στη σημερινή Ελλάδα αρκετοί εργατικοί κι ακούραστοι σαν τη θ. Αλεξάνδρα, θα απογειωνόμασταν, όχι απλά θα ξεβαλτώναμε...
Ας είχαν τέτοια ευψυχία και όσοι έχουν αφθονία αγαθών...
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας!
Έπρεπε όμως να φωτογράφιζες αυτά τα χέρια, για να φανούν τα ορατά σημάδια της δια βίου συναίσθησης του καθήκοντος! Και πάντα -μια ζωή- στο "λάθε βιώσας"...Πού τέτοιοι άνθρωποι!!
Ομολογώ ότι πληροφορήθηκα το άθλημα εκ των υστέρων, όταν η γεωγραφική απόσταση δεν επέτρεπε την απαθανάτιση.
Δημοσίευση σχολίου