Κυριακή του Ασώτου σήμερα. Συνήθως διαβάζουμε την σχετική παραβολή ως ιστορία ενός προσώπου, και καμιά φορά τη συνδέουμε και με τον εαυτό μας, έστω και υποκριτικά. Νομίζω όμως ότι δεν θα πέφταμε έξω αν μεταφέραμε το πνεύμα της σε επίπεδο λαού ή κράτους, όπως η Ελλάδα σήμερα. Έχουμε συλλογικά αποδημήσει, όχι σε άλλη χώρα, αλλά σε άλλη νοοτροπία (lifestyle, προσωπικές επιλογές εκτός νόμου και κανόνων, θεσμοθετημένες αμαρτίες σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, λατρεία της κτίσης και όχι του Κτίσαντος), διασκορπίσαμε την πατρική περιουσία ζώντας ασώτως. Και τώρα έπεσε λιμός, και προσπαθούμε (ακόμη...) να χορτάσουμε με τα κάθε λογής ξυλοκέρατα που τρώγαμε τόσα χρόνια. Ενώ το ζητούμενο είναι να «έλθουμε εις εαυτούς» και να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου φύγαμε: στην πίστη, την παράδοση, τις πραγματικές αξίες, την πατρική οικία. Για να το κάνουμε αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι Κάποιος μας αγαπάει και μας περιμένει, κοιτάζοντας κάθε στιγμή τον ορίζοντα για να μας δει από μακριά και να τρέξει να μας περιμαζέψει. Να συνειδητοποιήσουμε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγηθήκαμε με τις προηγούμενες ‘ελεύθερες’ επιλογές μας και να αναλογισθούμε «πόσοι μίσθιοι περισσεύουσιν άρτων», ενώ εμείς λιμοκτονούμε. Μας εμποδίζει κανείς; Ποτέ δεν είναι αργά.
4 σχόλια:
Σε ατομικό επίπεδο κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει. Σε επίπεδο όμως Κράτους μας εμποδίζουν όλα τα είδη εξουσίας εν αυτώ.
Φρονώ πως η επίγνωση, η αυτογνωσία, η μετάνοια είναι απολύτως προσωπική κίνηση. Κίνηση της ψυχής. Δεν μπορεί να γίνει σε εθνικό επίπεδο. Κατά τα άλλα όντως είμαστε μια άσωτη χώρα.
Και βέβαια η μετάνοια και η επιστροφή είναι προσωπική κίνηση. Ωστόσο, ένα κήρυγμα μετανοίας με εθνική εμβέλεια δεν θα έπρεπε να ακούγεται σε τέτοιες εποχές, από πνευματικούς ανθρώπους;
Και βέβαια θα έπρεπε να ακούγεται Αντώνη μου . Διαφορετικά τι νόημα θα είχε να μνημονεύουμε Παπουλάκο, και πατρο-Κοσμά ;
ΦΩΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου