Ας μην τη γράφουμε πλέον με κεφαλαίο την εθνικότητά μας. Ας αφήσουμε το προνόμιο αυτό για την παλαιότερη Ελλάδα, κλασική, ελληνιστική, βυζαντινή και μεταβυζαντινή, ακόμη και για την Ελλάδα του 20ού αιώνα (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του). Αλλά για τον 21ο; Για τί ακριβώς να καυχηθούμε στον καιρό μας; Ίσως για το Euro 2004, ίσως για την Ολυμπιάδα, ίσως για το μπάσκετ, την ενόργανη γυμναστική και την υδατοσφαίρισή μας. Αλλά για πολιτικό πολιτισμό; Για δημόσιους άνδρες; Για πνευματικά αναστήματα; (Ας εξαιρέσουμε τους ασκητές και τους γεροντάδες--αυτοί ήταν και είναι πολίτες ενός άλλου κόσμου). Για θεσμούς, μικρούς και μεγάλους; Για δημόσιο λόγο και ήθος; Για δημοκρατία; Ας καγχάσουμε πικρά. Αν δημοκρατία σημαίνει να μη ξέρεις αν θα φτάσεις στο σπίτι σου σώος και χωρίς ταλαιπωρία, αν σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθείς πέτρες, μολότωφ, δακρυγόνα ή ρόπαλα, αν σημαίνει ότι υπερισχύει το ‘δίκαιο’ των μειοψηφιών, αν σημαίνει συνεχή αντιδικία και αντιπαράθεση χωρίς διάθεση συνεννόησης σε οποιαδήποτε βαθμίδα διοίκησης ή ευθύνης, αν σημαίνει πλήρη απουσία πνευματικών αξιών και αλληλοσεβασμού, τότε ναι, το ‘πολίτευμα’ της χώρας αυτής μπορεί να χαρακτηρισθεί δημοκρατικό. Να το χαιρόμαστε.
6 σχόλια:
Τη στιγμή που διαβάζω αυτό το κείμενο ακούω ειδήσεις για τη δολοφονία των 3 υπαλλήλων της τράπεζας στην Αθήνα...
Ντροπή και απέραντη φρίκη!
Είναι αδιανόητο να μη μπορεί να γίνει ούτε μια διαδήλωση χωρίς επεισόδια και τώρα φτάσαμε και στις δολοφονίες...
Δεν είναι πλέον θέμα ντροπής. Έχουμε εκτροχιαστεί εντελώς!
Πρέπει να υπάρξει διέξοδος το ταχύτερο, αλλιώς - εκτός από την οικονομική επικυριαρχία - κινδυνέυει και η ίδια η πόσταση της Πατρίδας μας!
Αντώνη , επίτρεψέ μου να μη συμφωνήσω απόλυτα με τον τίτλο της ανάρτησής σου . Νομίζω πως η ντροπή δεν είναι για όλους τους Έλληνες αδιακρίτως , αλλά είναι για τους υπεύθυνους μονάχα. ‘’Το όνειδος τοις ευθυνούσιν’’.
Γιατί να νοιώθει ντροπή και να ελέγχεται , για ό, τι κακό συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας , ο ανεκπαίδευτος μεροκαματιάρης , ο ανήμπορος συνταξιούχος , ο άνεργος φαμελιάρης , ο καταχρεωμένος επαγγελματίας , ο τρομοκρατημένος συμβασιούχος , ο κατάκοπος πολύτεκνος ή ο φιλόπατρις και φιλόθεος αγωνιστής παπάς του χωριού μου ;
Για την κατάντια μας ας ντρέπονται – εάν τους έμεινε και καθόλου τσίπα – οι διάφορες ηγεσίες μας (πολιτικές , εκκλησιαστικές κ.α. ) , οι βολεμένοι υψηλόμισθοι επικεφαλείς των ΔΕΚΟ μαζί με τους παρατρεχάμενους των υπουργείων , οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι , οι λεγόμενοι ακαδημαϊκοί , οι άπληστοι τραπεζίτες , και γιατί όχι να μη ντρεπόμαστε και όλοι εμείς που αρκούμεθα απλώς σε κριτικές και σχολιασμούς πίσω από τα ζεστά μας γραφεία , ενώ δεν είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε ούτε το ελάχιστο από την άνεση και την καλοπέρασή μας για να δει άσπρη μέρα αυτή η πατρίδα .
Δυστυχώς οι ρίζες της σημερινής μας κατρακύλας είναι πολύ βαθιές , και το βεβαιώνει τούτο με τα λόγια του ο Μεγάλος Μακρυγιάννης : «Αυτήνοι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτές τους. Πήραν τα καλύτερα υποστατικά, τις καλύτερες θέσεις, τους σπιτότοπους, στα υπουργεία βαριούς μιστούς. Κριταί αυτήνοι, αφεντάδες αυτήνοι…και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γομάρι. Και ξυπόλητοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια».
Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως Πατρο – Κοσμάδες . Αλλά πού είναι ;
Ποιος έχει τα κότσια να ξαναπεί φωναχτά στον ωραίο αλλά προδομένο μας λαό ότι ‘’τα παζάρια δεν πρέπει να γίνονται την Κυριακή αλλά το Σάββατο’’ ; …
ΦΩΤΗΣ
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, θεωρώ πως αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν είναι η έλλειψη οικονομικών που μας βασανίζει στην Ελλάδα, αλλά είναι σαφέστατα η απουσία προσανατολισμού.
Όπως φαίνεται δεν (ανα)γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε και που πηγαίνουμε. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορεί να βρούμε κάποιο δρόμο αν μας δώσουν κατευθύνσεις (directions).
Ίσως να ήταν καλά να ξεκινούσαμε το ταξίδι της ζωής μας ξανά από την αρχή...
Ευχαριστώ για τις καταθέσεις όλων, που τις συμμερίζομαι. Το κείμενο ήταν περισσότερο ξέσπασμα οργής και αμηχανίας, παρά προσπάθεια απόδοσης συγκεκριμένων ευθυνών--που πάντα μπορούν να βρεθούν σε πολλές πλευρές. Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη--μια και είναι της μόδας η Οδύσσεια--οι επιλογές του ναι και του όχι μπορεί να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, απλώς από διαφορετικούς δρόμους.
Αυτά τα παιδιά στις φωτογραφίες με τι αρχές πρότυπα και ιδανικά έχουν μεγαλώσει; Τι έχει δεχτεί η ψυχούλα τους; Με τι έχει τραφεί; Όταν την έχουμε ποτίσει φαρμάκι και την έχουμε ταΐσει σκουπίδια, τι περιμένουμε να παραγάγει, να μας αποδώσει; Αυτή είναι η τεράστια ευθύνη της γενιάς μας. Και ποιος απ' όλους μας μπορεί να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα με παρρησία και θάρρος: "Κι όμως εγώ έκανα το χρέος μου!";
Δεν ντρέπομαι που είμαι Έλληνας. Το αντίθετο μάλιστα!
Ντρέπομαι όμως για την κατάντια των πολιτικών μας και της δήθεν "ελίτ" της κοινωνίας μας. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ πως πως πριν 30-35 χρόνια, όταν ήμουν φοιτητής στην Ιταλία, έτρεχα χαράματα να γρατώ στη λίστα των εξετάσεων μην τυχό και υπάρχει πριν από μένα κάποιος ... συμπατριώτης και προδιαθέσει αρνητικά τον καθηγητή!
Και αισθάνθηκα ντροπή και αμηχανία, όταν σε κάποιες εξετάσεις Ιστολογίας που παρκολουθούσα, ο καθηγητής ξέσπασε μπροστά στον πιεστικό και αδιάβαστο συμπατριώτη μας που ζητούσε σώνει και καλά να περάσει το μάθημα (sic): "Τόσους ξένους έχουμε εδώ, μόνο εσείς οι Έλληνες δημιουργείτε προβλήματα"!
Τι να πει κανείς λοιπόν; Πόση προσπάθεια πρέπει να κάνει κάποιος για να αναστρέψει ή έστω να μετριάσει τα αποτελέσματα της κακής συμπεριφοράς πολλών εξ ημών;
Δημοσίευση σχολίου