Ο άνθρωπος από την Αυστραλία

Ο κυρ-Παναγιώτης εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία τη χρονιά που εγώ γεννήθηκα, πριν μισό αιώνα και κάτι. Εργάσθηκε σκληρά, πρόκοψε, έκανε παιδιά και εγγόνια, και ήρθε στην Ελλάδα για να ξαναδεί τους τόπους των προγόνων του και να απολαύσει τις μακρές θερινές διακοπές που δίνουν στην εξωτική αυτή χώρα. Μετά από δυο σχεδόν μήνες περιπλάνηση στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, τα νησιά, άρχισε να λαχανιάζει. Μέσα σε δυο-τρεις εβδομάδες η δύσπνοια περίσσεψε, σε σημείο που τον ανάγκασε να πάει σε γιατρό. Κι εκεί διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Με καμάρι μου μίλησε για τις σαρανταδυό ελληνικές εκκλησίες της Μελβούρνης με τα ισάριθμα σχολεία, και για το γεγονός ότι όλη του η οικογένεια μιλάει άπταιστα ελληνικά. Ο ίδιος και η γυναίκα του δεν είχαν ούτε ίχνος ξένης προφοράς. Δυστυχώς η εικόνα ήταν δυσοίωνη: η μια πλευρά του θώρακα γεμάτη υγρό, συνολικά σχεδόν τέσσερα λίτρα, όπως έδειξαν οι απανωτές παρακεντήσεις που του έκανα. Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τη υποψία της κακοήθειας. Μοιραστήκαμε την είδηση για την άσχημη έκπληξη που του είχε επιφυλάξει ο γυρισμός στην πατρική γη, κι αρχίσαμε τις διαδικασίες για την επιστροφή, ώστε να κάνει χημειοθεραπεία κοντά στους δικούς του. Με σφιγμένη την καρδιά αγκαλιαστήκαμε πριν φύγει, ξέροντας (χωρίς να το λέμε με λόγια) ότι δεν πρόκειται να ανταμώσουμε ξανά στον κόσμο αυτό. Επί πέντε ημέρες περίμενα νέα του, αγωνιώντας για το πώς θα έφτανε, διότι το υγρό συσσωρευόταν πολύ γρήγορα. Κάποια στιγμή ήρθε το τηλεφώνημα: μετά από δύσκολο ταξίδι, λόγω της δύσπνοιας, μεταφέρθηκε από το αεροδρόμιο κατευθείαν στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Ανάσανα από ανακούφιση: δόξα τω Θεώ! Ελπίζω να κερδίσει κάτι, μια παράταση, ένα υπόλοιπο ζωής.

ΥΓ. Τα παραπάνω γράφτηκαν τον Σεπτέμβριο. Μια όψιμη Χριστουγεννιάτικη κάρτα μου έφερε τα τελευταία νέα. Ο κυρ-Παναγιώτης δεν πρόλαβε καν να αρχίσει χημειοθεραπεία. Η αρρώστια του ήταν ιδιαίτερα επιθετική, με αποτέλεσμα να του κλείσει τα μάτια οριστικά μόλις ένα μήνα μετά την επιστροφή στο σπίτι του. Αφού πρόλαβε να δει ξανά την πατρίδα. ‘Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο’.