To Βραβείο Νομπέλ ως προκαταβολή;

Ένας Άγγλος γιατρός, μακαρίτης εδώ και χρόνια, έγραφε κάποτε ότι το Βραβείο Νομπέλ είναι σαν τον Βόρειο Πόλο: όταν φτάσεις εκεί, μόνο να κατέβεις μπορείς, δεν υπάρχει ψηλότερο σημείο. Με τη λογική αυτή η απονομή του φετινού Νομπέλ Ειρήνης στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα πριν καλά-καλά γιορτάσει την πρώτη επέτειο της εκλογής του δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά και ενστάσεις, που εμφανίζονται κατά εκατοντάδες σε ιστολόγια ξένων εφημερίδων. Αν τα καταφέρει τόσο καλά όσο δηλώνουν οι καλές του προθέσεις, τι θα απομένει να του απονείμουμε; Με ανάλογο σκεπτικό, θα μπορούσαμε π.χ. να αρχίζουμε τη σχολική χρονιά δίνοντας βραβεία εκ των προτέρων σε όλους τους μαθητές και περιμένοντας να ανταποκριθούν φιλότιμα στη γενναιόδωρη χειρονομία μας. Να δίνουμε το χρυσό μετάλλιο στον αθλητή της προτίμησής μας, ελπίζοντας ότι θα τερματίσει πρώτος, για να μη γίνουμε ρεζίλι. Ή να απονέμουμε το Νομπέλ Ιατρικής σε κάποιον που αρχίζει την έρευνα για τη θεραπεία του καρκίνου, του AIDS, της νόσου του Alzheimer, χωρίς να έχουμε ιδέα για την τελική έκβαση. Εκτός κι αν οι Νορβηγοί βρήκαν τον τρόπο να διαβάζουν το μέλλον, και η κρυστάλλινη σφαίρα τους έδειξε μεγάλα και θαυμαστά πράγματα, οπότε αδημονούμε κι εμείς.