Ποιό άλλο όνομα πιο ταιριαστό μπορεί να αφήσει κάποιος στην κοινωνία που μια ολόκληρη ζωή διακόνησε; Πώς αλλιώς μπορεί να μείνει στη θύμηση του κόσμου, παρά με την ιδιότητα με την οποία βοήθησε κυριολεκτικά χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών, από την κούνια μέχρι τον τάφο, σε μια πόλη, σ' ένα νομό ολόκληρο (και όχι μόνο), επί πενήντα χρόνια; "Ο γιατρός μας". Έτσι θυμάται όλος ο κόσμος του Κιλκίς τον Θέμη Ναούμη, που σαν σήμερα πριν δυο χρόνια αναχώρησε για την 'αγήρω ζωήν', εκεί που περίμεναν να τον υποδεχθούν οι ασθενείς του.
Του ιατρού και ανθρώπου Θεμιστοκλή Ναούμη,
αιωνία η μνήμη!
Και το παράδειγμα.
αιωνία η μνήμη!
Και το παράδειγμα.
11 σχόλια:
O Άγιος Θεός μας να τον αναπαύσει κι εσείς να έχετε την ευχή του και να ακολουθείτε το δρόμο της αρετής και της προσφοράς που εκείνος χάραξε.
Τα αχνάρια που αφήνουν οι χαριτωμένοι φίλοι του Ιησού δεν χάνονται ποτέ...
Καλησπέρα και χαίρομαι που σε βρίσκω.
Πιστεύω πολύ πως όσο θυμόμαστε, μιλούμε και γράφουμε για τους εκλιποντες τόσο αυτοί χαίρονται και είναι κοντά μας συμπαραστάτες. Έχει σημασία. Την ευχή του να έχουμε. Καλό Τριώδιο!
ο θεος να τον αναπαύσει θείε...!
Μανώλη, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψή σου. Χαιρετίσματα σε όλους στο σπίτι!
theie ekpliktiko to blog.....!!!!euxaristoume gia thn prooptikh sas stis periplokes koinwnikes diaplokes kai epiplokes...o theos na valei to xeri tou mallon
Τί σού είναι, λοιπόν, τό Διαδίκτυο!...
Τυχαία βρέθηκα εδώ και, τυχαία, τό έμαθα: ο γιατρός ΜΑΣ...! ο καλός ΜΑΣ γιατρός, ο Φύλακας Άγγελός ΜΑΣ, ο "ΚΥΡΙΟΣ Ναούμης, ο ΓΙΑΤΡΟΣ"...!
Μέ πλημμύρισαν αναμνήσεις... Και βλέποντας τήν φωτογραφία έκλαψα!... Έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ τόν θυμάμαι!!!
Καταθέτω τίς αναμνήσεις μου σαν μνημόσυνο σε αυτόν τόν ΥΠΕΡΟΧΟΝ Α-Ν-Θ-Ρ-Ω-Π-Ο που είχαμε τήν μεγάλη εύνοια τής τύχης να γνωρίσουμε.
Πάνε 45 χρόνια τώρα από τότε που ΤΟΝ πρωτογνωρίσαμε: τό καλοκαίρι τού 1967, λίγους μήνες μετά τήν επικράτηση τής ..."εθνοσωτήριας", η οικογένειά μου εγκαταστάθηκε ἀρον-άρον στό Κιλκίς. >>>>>>>>>
>>>>>>
Μεταφερθήκαμε από τήν Καλαμάτα και η προσαρμογή μας -λόγω και τών συνθηκών αυτής τής αναγκαστικής "δυσμενούς" μετάθεσης τού πατέρα και τής μητέρας μου- στήν αρχή ήταν λίγο δύσκολη... Από σύμπτωση, ένας από τούς πρώτους οικογενειακούς φίλους τών γονέων μου ήταν και ο ΓΙΑΤΡΟΣ. Ο πατέρας μου ήταν τότε Ταγματάρχης τής Στρατολογίας και είχε τοποθετηθή Διευθυντής τού 107 Στρατολογικού Γραφείου Κιλκίς. Λόγω συνυπηρετήσεως, και η μητέρα μου πήρε, κι αυτή, μετάθεση ως υπάλληλος Στενο/Δακτυλογράφος-Μεταφράστρια στήν Γραμματεία τού Στρατηγείου τής 6ης Μεραρχίας. Εγώ τότε θα άρχιζα τήν Γ' Δημοτικού και γράφτηκα στό 2ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς, ενώ η αδελφή μου γράφτηκε στό 2ο Νηπιαγωγείο που λειτουργούσε στό Ισόγειο τού (ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ) κτιρίου τού σχολείου εκείνου τό οποίο και συστέγαζε 2 Δημοτικά και 2 Νηπιαγωγεία. Ήμουν συμμαθητής με τήν κόρη τού γιατρού, τήν Χρύσα, που τήν θυμάμαι αμυδρά αλλά, μπορώ εν τούτοις να ανακαλώ -από τήν γλαυκή μνήμη τών παιδικών μου χρόνων- τό ευγενικό παρουσιαστικό της: όμορφη κοπέλλα, ψηλή (η ψηλότερη τής τάξης μας!), ρομαντική, τρυφερή κι ευαίσθητη (θυμάμαι πόσο εύκολα δάκρυζε!), κι ωστόσο λίγο κι από "περήφανο αγοροκόριτσο", πολύ όμως καταδεκτική και πρόσχαρη και ευγενής στούς τρόπους, πάντα χαμογελαστή, ωραία πάντοτε με τό κομψό της ντύσιμο και τίς πανέμορφες κορδέλλες που άλλαζε καθημερινά στά μαλλιά της, πολύ καλή μαθήτρια, αγαπημένη από τίς φιλενάδες της, η Χρύσα Ναούμη, μιά μικρή νεράϊδα!... Και, έπειτα, γνώρισα και τόν αδελφό της (έναν χρόνο μεγαλύτερό μας, νομίζω) τόν Τάσο (αν θυμάμαι καλά τό όνομά του), που ήταν ένα καλόκαρδο, γελαστό, όμορφο αγόρι, ο καλύτερος μαθητής όλου τού σχολείου που αργότερα έγινε -δικαίως!- και σημαιοφόρος. >>>>>>
>>>>>>
Βέβαια, σ' εκείνη τήν αθώα ηλικία, που τά αγόρια αντιπαθούν τά κορίτσια και τά κορίτσια αποφεύγουν τ' αγόρια, δεν έκανα πολύ παρέα με τήν Χρύσα. Και με τόν Τάσο(;), παρόλο που μιλάγαμε συχνά στά διαλλείματα τών μαθημάτων, δεν είχαμε συχνές εξωσχολικές συναντήσεις αφού μέναμε μακρυά ο ένας απ' τόν άλλον: οι Ναούμηδες έμεναν -αν θυμάμαι καλά- στήν 21ης Ιουνίου μετά τίς δεύτερες σκάλες προς τήν κατεύθυνση τής τότε Νομαρχίας και τού τότε Γυμνασίου Θηλέων, ενώ εμείς μέναμε αντιδιαμετρικά, στήν Πύρρου 4 -προς τήν οδό Δοϊράνης- (απέναντι από τόν τότε Λόχο Στρατηγείου, κοντά στό σπίτι τού Γυμνασιάρχη Δρεπανίδη, με τούς δυό ζωηρούς γυιούς τού οποίου -τόν "Φούλη" και τόν "Πάνυ"- είμαστε επίσης εγώ και η Χρύσα συμμαθητές). Θυμάμαι πολύ καλά ότι ο πρώτος μας χειμώνας (1967-1968) στό Κιλκίς ήταν ένα φοβερό σόκ: όχι μόνον ήταν -κατά γενικήν ομολογία!- ο πιό παγωμένος χειμώνας εκείνων τών τελευταίων 50 ετών, αλλά για 'μέναν ήταν η "αποκάλυψη": τού ...χιονιού, που δεν είχα ξαναδεί στήν ζωή μου. Ήμουν κάπως φιλάσθενος κι έτσι οι επισκέψεις τού γιατρού ΜΑΣ στό σπίτι ήταν συχνές. Θυμάμαι πόσο θαυματουργικά ευεργετική ήταν ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ η παρουσία του: από τήν στιγμή που έμπαινε στό δωμάτιό μου, ψηλός, χαμογελαστός, φορτωμένος με τήν ιατρική του τσάντα, και με τήν χαρακτηριστική του φωνή, οι πόνοι μου μυστηριωδώς εξαφανίζονταν, ο πυρετός μου έπεφτε, ένοιωθα αμέσως καλύτερα! Θυμόμαστε με τήν αδελφή μου ότι προτού ν' ακουμπήσει τό στηθοσκόπιό του για να μάς ακροαστεί, μάς έλεγε πάντα κάποιο ανέκδοτο για να μάς ησυχάσει ενώ ταυτοχρόνως "χουχούλιαζε" και ζέσταινε τό στηθοσκόπιο για να μην μάς παγώσει!!! Και παρά τήν περίσταση, πάντα η επαγγελματική του επίσκεψη γινόταν για όλους μας στό σπίτι η φιλική χαρούμενη επίσκεψη ενός ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ προσώπου. >>>>>
>>>>>
Εκείνα τά χρόνια συνηθίζαμε, σε γεννέθλια και σε ονομαστικές εορτές, να ανταλλάσσουμε επισκέψεις στούς εορτάζοντες συμμαθητές μας και να συμμετέχουμε στά παιδικά πάρτυ φορώντας "τά καλά μας" και φέρνοντας τό δώρο μας (ένα βιβλίο, έναν δίσκο, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, μία κούκλα ή ένα "μεκανό", κλπ). Έτσι κι εγώ, θυμάμαι, είχα πάει κανά-δυό φορές στό σπίτι τού γιατρού στά γεννέθλια τής Χρύσας.
Στό Κιλκίς μείναμε 5 χρόνια και σε όλο αυτό τό διάστημα ο "Κύριος Θέμης" ήταν δίπλα μας. Όταν υπήρχαν περίοδοι που δεν βλεπόμαστε, παρά τό βαρυφορτωμένο του πρόγραμμα και τίς πολλές του υποχρεώσεις ΠΟΤΕ δεν παρέλειπε να μάς τηλεφωνεί για να μαθαίνει τά νέα μας! Θυμάμαι ότι ήταν επιφορτισμένος και με τά καθήκοντα Σχολιάτρου και συχνά ερχότανε στό σχολείο για μικρές διαφωτιστικές (και γλαφυρές!) διαλέξεις σε θέματα Υγιεινής. Όταν τό καλοκαίρι τού 1971 τελείωσα τήν Α' τάξη τού (μοναδικού, τότε, 6ταξίου) Γυμνασίου Αρρένων Κιλκίς, ως αριστούχος μαζί με τόν έπαινο που είχα πάρει, μού έδωσαν ως δώρο κι ένα βιβλίο [συμπτωματικώς(;) ήταν ένα "σημαδιακό" βιβλίο που καθόρισε κάπως τήν μετέπειτα πορεία μου: ήτανε τό «Η ζωή τής Μαντάμ Κιουρί», γραμμένο από τήν κόρη της Εύα Κιουρί] τό οποίο ακόμη κρατώ στήν βιβλιοθήκη μου και, ανοίγοντάς το, διαβάζω με συγκίνηση στό 2ο φύλλο του τήν χειρόγραφη αναμνηστικήν αφιέρωση με τήν σχολική στρογγυλή σφραγίδα τού Γυμνασίου: "Βραβείον Αριστείας δι' Επιμέλειαν & Χρηστοήθειαν, ΔΩΡΕΑ τού Σχολιάτρου Κιλκίς Ιατρού Κου Θεμ. Ναούμη"...!
Από τό 1972 που φύγαμε απ' τό Κιλκίς και μετακινηθήκαμε στήν Λάρισσα, αραίωσε η επικοινωνία μας με τόν γιατρό και τήν οικογένειά του, μέχρι που ...χαθήκαμε εντελώς στούς ρυθμούς τών αλλαγών που επέρχονταν. >>>>>
>>>>>
Τίποτε, όμως, δεν θα μάς κάνει να λησμονήσουμε εκείνην τήν τόσο ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ μορφή αυτού τού σπουδαίου ΑΝΘΡΩΠΟΥ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ που συναντήσαμε τότε στό (ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ μας!) Κιλκίς και είχαμε κοντά μας για 5 χρόνια, εκείνα τά δύσκολα αλλά όμορφα 5 χρόνια στό μικρό και όμορφο Κιλκίς με τούς ΩΡΑΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...!
Τόν Αύγουστο τού 2010 "έφυγε" από κοντά μας και ο δικός μας πατέρας. Δεν ξέραμε ότι ο γιατρός είχεν "αναχωρήσει" νωρίτερα από τόν στρατηγό. Είμαι σίγουρος ότι τώρα κάπου θα βρεθούνε πάλι οι δυό τους -νέοι και γελαστοί όπως τότε- και, σαν δυό παλιοί φίλοι, θα έχουνε να λένε και να θυμούνται και να καλαμπουρίζουν ρίχνοντας από ψηλά κάποιες ματιές και σ' εμάς...
Στήν οικογένεια τού ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ γιατρού ΜΑΣ, εύχομαι να είναι πάντα καλά και να θυμούνται τόν άνθρωπό τους, τόν γελαστό γιατρό ΜΑΣ, πάντα με αγάπη. Υπήρξαν τυχεροί που τόν είχαν! Όπως υπήρξαμε κι εμείς τυχεροί που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν...
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ του!
Είμαι βέβαιος ότι ο καλός κι αγαπημένος μας Θέμης Ναούμης, αυτός ο ΓΛΥΚΥΤΑΤΟΣ άνθρωπος που όσο καθαρά τόν θυμάμαι με τήν ξεκούμπωτη άσπρη του ποδιά στό ιατρείο του τόσο μού έμοιαζε με "Άγγελο επί Γης", θα ευρίσκεται πλέον κοντά στούς Αρχαγγέλους "εν μοναίς δικαίων": καθότι, κατά κοινήν ομολογίαν, "τήν Πίστιν τετήρηκεν, τόν Αγώνα τόν καλόν ηγώνισται, νυν απόκειται αυτώ ο τής Δικαιοσύνης Στέφανος"!!!...
{ Στρατής Γ. Κουτρουβίδας } ._
Στρατή, καλώς όρισες! Η Χρύσα κι εγώ διαβάσαμε με πολλή συγκίνηση την κατάθεση των αναμνήσεών σου από τον πατέρα μας, τις οποίες θα μεταφέρω και στον Τάσο (καλά τα θυμάσαι όλα!) και την πεθερά μου. Να είσαι πάντα καλά!
Δημοσίευση σχολίου