Πριν 30 χρόνια επισκέφθηκα το Oswiecim (πολωνική ονομασία του Άουσβιτς). Άμεση εντύπωση μου έκανε η προθήκη με τις βαλίτσες των κρατουμένων, ανάμεσα στις οποίες πρώτη θέση είχαν εκείνες με ετικέτα προέλευσης ‘Θεσσαλονίκη’: δεν επρόκειτο για ανθρώπους από κάποια άγνωστη γωνιά της Ευρώπης, αλλά για συμπολίτες μου. Η εντύπωση αυτή μου έμεινε, και δεν δυσκολεύομαι να δεχθώ το ‘Ολοκαύτωμα’ ως ιστορικό γεγονός, όπως πιστεύω και το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη και των Καλαβρύτων και της Κανδάνου (Κρήτη) και του Διστόμου.
Με την ιατρική μου ιδιότητα γνώρισα κατά καιρούς ανθρώπους που επέζησαν από ανάλογα στρατόπεδα: το τατουάζ με τον αριθμό στο μπράτσο τους μου έδωσε αφορμή να μιλήσω μαζί τους για τις εμπειρίες μιας εποχής που δεν μπορούσαν να ξεχάσουν, όσο κι αν θα το ήθελαν. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μου χάρισε το βιβλίο που έγραψε ο μακαρίτης σύζυγός της μετά την απελευθέρωσή τους. Διάβασα και την ιστορία της δημιουργίας του συγχρόνου κράτους του Ισραήλ, από δυο πλευρές, στην ‘Έξοδο’ του Leon Uris και στον ‘Τελευταίο Αυτοκράτορα’ του Peter Townsend (της Βρετανίας, όχι της Κίνας). Εκτίμησα και σεβάστηκα μέσα από όλες αυτές τις αφηγήσεις το πείσμα και τον αγώνα ενός έθνους για την ιστορική του επιβίωση (φαντάζομαι ότι για τους Βρετανούς αποικιοκράτες του 1948 το Εβραϊκό αντάρτικο ήταν η τότε Χαμάς, όπως αργότερα η ΕΟΚΑ ή ο IRA).
Όχι για πρώτη φορά, βλέπω αυτές τις μέρες στην τηλεόραση το δράμα της πολύπαθης Γάζας. Και αναρωτιέμαι, όχι για πρώτη φορά, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που γνώρισαν από πρώτο χέρι (ή μέσω των γονιών τους) την καταδίωξη, την εξολόθρευση, τον ξεριζωμό, να μετατρέπονται κάθε τόσο σε θύτες. Δεν έχει σημασία ο τρόπος της εξόντωσης: αυτό που μετράει είναι η πρόθεση και το τελικό αποτέλεσμα, δυστυχώς τραγικό σε όλες τις περιπτώσεις. Κάτω από παγκόσμια κατακραυγή, αλλά και με διεθνή υψηλή ανοχή και κάλυψη. Και με υπουργικές δηλώσεις του τύπου ‘Δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου