‘Γεννήθηκες για την καταστροφή’ τραγουδούσε ένα παλιό λαϊκό άσμα. Κι αν κάποιος ήθελε να ρίξει μια κατά το δυνατόν αμερόληπτη και απροκατάληπτη ματιά στον κόσμο μας και τους ανθρώπους που τον κατοικούν, θα μπορούσε άνετα να απευθύνει σχεδόν σε όλους (πάντα και παντού υπάρχουν και οι σιωπηλές, αθόρυβες, ταπεινές εξαιρέσεις) τον συγκεκριμένο στίχο. Έτσι, βλέπουμε καθημερινά, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό και παγκόσμιο επίπεδο, επεισόδια και ενέργειες που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν αλλιώς παρά μόνο ως αυτο- και αλληλο-καταστροφικές. Εγκλήματα κάθε είδους διαπράττονται από ασήμαντες αφορμές. Φανατισμός σε θρησκευτική, πολιτική, ακόμη και οπαδική βάση προκαλεί αιματηρά επεισόδια και βίαιες συγκρούσεις. Προσωπικοί εγωισμοί και μωροφιλοδοξίες μερικών υπερφιάλων και ανοήτων ηγετών οδηγούν σε ανούσιους πολέμους με εκατοντάδες και χιλιάδες θύματα. Η τραγική ειρωνεία; Ενώ συζητούνται και διεξάγονται επαφές για εκεχειρίες, καταπαύσεις πυρός και άλλες ενέργειες που δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία, την ίδια στιγμή στα αντίστοιχα πεδία γίνονται καταστροφικά πλήγματα ένθεν κακείθεν. Τι ελπίδες μπορούμε να τρέφουμε για την έκβαση τέτοιων ‘διπλωματικών’ κινήσεων; Ακόμη και αν αναγνωρίσει κανείς κάποιες υποβόσκουσες καλές προθέσεις, φαίνεται ότι μερικοί έχουν συμφέρον να συντηρούνται οι πόλεμοι, που συνήθως δεν τους πληρώνουν οι ηγεσίες αλλά οι πολλοί. Δυστυχώς ο μεταπτωτικός άνθρωπος και «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» [Α΄ Ιω. 5:19], και αν δεν αλλάξει νοοτροπία (δηλ. αν δεν μετανοήσει, με την ουσιαστική έννοια του όρου), «εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει» [Αποκ. 17:11].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου