Ξεκάθαρες κουβέντες

 Κάθε τόσο διαβάζω την ‘Εστία’ και γενικά συμφωνώ με τις απόψεις του Μ. Κοττάκη. Το πρόσφατο εκτενές άρθρο του με τίτλο ‘Τό ἄτομο καί ἡ κοινωνία: Τί προηγεῖται;’ είναι από εκείνα που προσυπογράφονται με τα δύο χέρια, καθώς εκθέτει αναλυτικά και καυτηριάζει τον ‘δικαιωματισμό’ που καλλιεργείται συστηματικά από την ελληνική πολιτεία και τα διάφορα ΜΜΕ. Με λίγα λόγια, οι δυο αυτοί φορείς αφενός αναδεικνύουν και προωθούν θέματα όπως οι έμφυλες ταυτότητες και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των ζώων, και αφετέρου υποβαθμίζουν και περιθωριοποιούν την παραδοσιακή οικογένεια, στην οποία ιστορικά βασιζόταν η ελληνική κοινωνία.

     Γράφει ο αρθρογράφος: «Εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια κάθε μέρα και με πλείστες αφορμές από τα μέσα ενημέρωσης αφιερώνεται άπειρος χρόνος για ζητήματα όπως: ἡ στείρωση των σκύλων, τα δικαιώματα των γατιών, ἡ κατάψυξη ωαρίων (επιτρέπουμε τις αμβλώσεις και μετά όταν περνούν τα χρόνια και είναι αδύνατη η τεκνοποίηση τρέχουμε για κατάψυξη ωαρίων), τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ, οι έμφυλες ταυτότητες, η ελεύθερη χρήση ναρκωτικών, η υποχρέωση των αντρών της ομάδας Δίας να καλούν από το κέντρο γυναίκα αστυνομικό για την σύλληψη παράνομου όταν αυτός δηλώνει ότι νοιώθει… γυναίκα, το δικαίωμα της αποτέφρωσης, το κίνημα #metoo, το οποίο εσχάτως άρχισαν να αμφισβητούν οι εφημερίδες πού πρωτοστάτησαν στην διάδοσή του και λοιπά. Και βεβαίως η… εμβληματική μεταρρύθμιση του γάμου των ομοφυλοφίλων». 

     Και συνεχίζει: «Δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με τις ανησυχίες ενός εκάστου όταν αυτές δεν συνιστούν το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Επί του κοινωνικού, το πρόβλημα είναι η καταπίεση πού αισθάνεται η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ή το γεγονός πως διστάζουμε να κάνουμε παιδιά; Το πρόβλημα είναι τα συμπαθή τετράποδα ή η διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας η οποία στα 201 χρόνια του ελεύθερου βίου μας ήταν παράγοντας κοινωνικής συνοχής, οικονομικής ανάπτυξης, και συνέχισης της εθνικής μας υπόστασης; Όταν το πανελλήνιο συγκλονίζεται από το γεγονός ότι μία μητέρα σκότωσε τα τρία παιδιά της, από το γεγονός ότι διαρκώς άνδρες δολοφονούν τις μητέρες των παιδιών τους, από το γεγονός ότι οι παππούδες ασελγούν στα εγγόνια τους, από το γεγονός ότι οι γειτονιές γέμισαν από νεανικές συμμορίες, τί μεγαλύτερη απόδειξη έχουμε για να καταλάβουμε ότι το μέγα κοινωνικό πρόβλημα εντοπίζεται στην παραδοσιακή οικογένεια η οποία είναι το κύτταρο της ανανέωσης του έθνους; Και πως εκεί το κράτος πρέπει να σκύψει και να καταλάβει τί πάει λάθος».  

     Όσο κι αν θέλει κανείς να σκέφτεται ψύχραιμα, δεν μπορεί παρά να υποψιάζεται ότι υπάρχει μια κρυφή ‘ατζέντα’ πίσω από την όλη ιστορία. Που αρχίζει από τον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά αίτια και προβλήματα της κοινωνίας και φθάνει ως την μεθοδευμένη αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών και θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας. Το άρθρο αξίζει μια πλήρη ανάγνωση κι έναν προβληματισμό για την αντιμετώπιση των κάθε είδους ‘προοδευτικών’ πολιτικών που ασκούν ακόμη και οι λεγόμενοι ‘συντηρητικοί’ πολιτικοί. Ό,τι χρώμα φανέλλα κι αν φορούν.