Αδιέξοδα

Κάποτε στο αναγνωστικό της αρχαίας ελληνικής της Α΄ Γυμνασίου (του Ζούκη) υπήρχε ένα κείμενο με τίτλο ‘Ο  Περσικὸς στρατὸς ἐπὶ τὰς νήσους τὰς ῾Ελληνικάς’. Βάλτε στη θέση των Περσών όλους τους λαούς της Εγγύς, Μέσης και Άπω Ανατολής και αντικαταστήστε τη λέξη 'στρατός’ με τα πλοιάρια των λαθραίων, κι έχετε τη σημερινή εικόνα της νησιωτικής Ελλάδας.

     Βλέπει κανείς με αυξανόμενη αίσθηση απογοήτευσης τις πρόσφατες βίαιες αντιδράσεις των νησιωτών απέναντι στην προσπάθεια του κράτους να χτίσει τα νέα κλειστά κέντρα κράτησης των μεταναστών, αναρωτιέται ποια πλευρά έχει δίκαιο, και συνειδητοποιεί ότι δυστυχώς δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν ξένο παράγοντα για να ξεκινήσουμε έναν νέο εμφύλιο. Καταφέρνουμε τόσο εύκολα μόνοι μας να γινόμαστε από δυο χωριά, είμαστε έτοιμοι να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Οι ανατολικοί μας γείτονες θα τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας ότι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο παρά να συνεχίσουν να αφήνουν καραβιές λαθραίων να φεύγουν από τα παράλιά τους. Η κατάληψη θα ολοκληρωθεί χωρίς να πέσει ούτε ένα βόλι.

     Δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα που να είναι συγχρόνως αποτελεσματική, γενικά αποδεκτή και σύμφωνη με όλες τις συμβάσεις και τις νομοθεσίες (όποιος ισχυρίζεται ότι διαθέτει τέτοια λύση λέει εν γνώσει του ψέματα). Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο χρειάζονται συλλογικές ενέργειες που θα παραμερίζουν τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που ευδοκιμούν στα κλίματά μας και θα φέρνουν ορατά αποτελέσματα. Και το πιο ορατό απ’ όλα θα είναι να φεύγουν αεροπλάνα ή πλοία με επαναπατριζόμενους ξένους. Μόλις κρίνεται (όσο γίνεται ταχύτερα) η αίτηση του ασύλου, να αναχωρεί αυτός που δεν δικαιούται να παραμείνει. Τι νόημα έχει η έφεση σε μια τέτοια απόφαση; Δεν πρόκειται για δικαστήριο: αν το κράτος αποφασίσει ότι δεν έχεις θέση εδώ, φεύγεις. Και κάτι ακόμη: από καθέναν που βγαίνει σε στεριά της Ελλάδος χωρίς χαρτιά να κατάσχεται το κινητό του τηλέφωνο μέχρι να τα βρει. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε σε σειρά τις εθνικές προτεραιότητες παραμερίζοντας τις ‘δικαιωματικές’ εισηγήσεις.