Καλή και κακή βία;

Ο Βίκτωρ Ουγκώ γράφει στους ‘Αθλίους’, σκιαγραφώντας τον υπηρεσιακά ευσυνείδητο, αλλά αυστηρό και άτεγκτο αστυνόμο Ιαβέρη, ότι η κοινωνία μισεί δυο κατηγορίες ανθρώπων, αυτούς που την πολεμούν κι αυτούς που την υπερασπίζονται. Κι αυτό δεν ίσχυε μόνο στην εποχή του: πρόχειρο παράδειγμα η σημερινή ελληνική κοινωνία, ένα μέρος της οποίας καταφέρεται εναντίον της αστυνομίας για υπέρμετρη χρήση βίας ή για εξευτελισμό κάποιων ‘καλών παιδιών’ που πήραν μέρος στα πρόσφατα επεισόδια για την ‘επέτειο Γρηγορόπουλου’. Δεν σκοπεύω να κάνω τον συνήγορο οποιονδήποτε κακών πράξεων και υπερβάσεων εξουσίας, αλλά το πρώτο ερώτημα είναι εκείνο το αρχαίο: «τὶς ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων;» Το δεύτερο: γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; Όταν ποικίλοι ‘γνωστοί άγνωστοι’ βιαιοπραγούν κάθε τόσο εναντίον αστυνομικών ή καταστρέφουν δημόσια ή ιδιωτική περιουσία δεν διαπράττουν αδικήματα; Κι όταν πέρυσι στο Πισοδέρι, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, η αστυνομία κακοποιούσε ανθρώπους κάθε ηλικίας και ακίνδυνους (δίχως μολότωφ, πέτρες και ρόπαλα) που διαδήλωναν κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, έκανε απλώς το καθήκον της; Η βία είναι βία και δεν δικαιώνεται ούτε ιδεολογικά ούτε νομοθετικά: ένα σπασμένο κεφάλι ή ένα καμμένο μαγαζί δεν έχει ούτε ιδεολογία ούτε πολιτικά πιστεύω. Όταν όμως οι διαφορετικές αποχρώσεις της βίας απολαμβάνουν επιλεκτικά νομική ή κομματική προστασία και συνηγορία, τότε κάτι δεν πάει καλά με τον πολιτισμό μας, για να μη μιλήσουμε για τη νοητική μας ισορροπία.