Γιάννινα

 Άποψη της λίμνης με το κάστρο

 Το Μουσείο Αργυροτεχνίας, στο Ιτς Καλέ

 Ο πρόεδρος του συνεδρίου Γ. Δημολιάτης και μερικοί από τους φοιτητές που βοήθησαν στη διοργάνωση

 Και μια πράσινη άποψη της πανεπιστημιούπολης

«Πρώτα στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα» τα θέλει η λαϊκή μούσα. Πάντα ευχαρίστως αδράχνουμε ευκαιρίες για να πηγαίνουμε στην ηπειρωτική πρωτεύουσα, από την ιατρική σχολή της οποίας πήρα το διδακτορικό μου και όπου έχω κατά καιρούς διδάξει σε μεταπτυχιακά μαθήματα για τον πόνο. Αυτή τη φορά ή ευκαιρία ήταν ο Θάνατος: όχι ως συγκεκριμένο συμβάν αλλά ως παγκόσμιο φαινόμενο και κοινή μοίρα των ανθρώπων, που απασχόλησε ένα τριήμερο συνέδριο με τον τελείως πρωτότυπο τίτλο ‘Πότε πρέπει να πεθαίνουμε’. Γιατροί ποικίλων ειδικοτήτων, φιλόσοφοι, θεολόγοι, βιολόγοι, λογοτέχνες και ποιητές, νομικοί, αλλά και φοιτητές διαφόρων σχολών κατέθεσαν ποικίλες απόψεις για πτυχές του θανάτου που αφορούν όλους μας, για τους φροντιστές, για την κάθε λογής ανίατη νόσο. Κοινή διαπίστωση: η ανάγκη για καλύτερη επικοινωνία των ειδικών με τους ασθενείς που πλησιάζουν στο τέλος και με τους οικείους τους, αλλά και για νομοθετική ρύθμιση θεμάτων όπως η μη κλιμάκωση ή η απόσυρση μιας θεραπείας που εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται άκαρπη και μάταια. Πολλή κουβέντα για ευθανασία, αλλά και για καλή ανακούφιση, που πάντα είναι δυνατή και αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο αίτημα αυτό. Γενικά ωραίες εισηγήσεις, πολύς προβληματισμός, διάλογος, και πολλές ομολογίες πίστεως από διαφόρους ανθρώπους. Αν προσθέσει κανείς την άψογη διοργάνωση, το πολύ ωραίο συνεδριακό κέντρο του πανεπιστημίου, τις ξεναγήσεις στα μουσεία (ιδίως στο καινούργιο Μουσείο Αργυροτεχνίας, μέσα στο κάστρο), τους μεζέδες, την ηπειρώτικη φύση, αλλά και τον καλό καιρό, η ‘συνταγή’ πέτυχε απόλυτα. Δόξα τω Θεώ.