Παρερχόμενα

Με νωπά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αλλά και τις ‘ακοές θανάτων’ και άλλων γνωστών και φίλων, περιορίζομαι στο να παραθέσω ένα τροπάριο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς το πρωτοείδα προχθές στην ‘Ακολουθία εις Ιερέα τελευτήσαντα’ (ισχύει όμως για όλους ανεξαιρέτως, και όχι μόνο για τους ιερείς)

Ἐπειδὴ πάντες πρὸς τὴν αὐτὴν κατεπειγόμεθα μονὴν καὶ τὸν αὐτὸν ὑποδυσόμεθα λίθον καὶ αὐτοὶ κόνις μετ’ ὀλίγον ἐσόμεθα, τῷ μεταστάντι τὴν ἀνάπαυσιν παρὰ Χριστοῦ αἰτησώμεθα. Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ο βίος, ἀδελφοί, τοῦτο ἐπὶ γῆς παίγνιον, οὐκ ὄντας γενέσθαι καὶ γενομένους ἀναιρεθῆναι. ὄναρ ἐσμέν οὐχ ἱστάμενον, φύσημὰ τι μὴ κρατούμενον, πτῆσις ὀρνέου παρερχομένου, ναῦς ἐπὶ θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσα. διὸ βοήσωμεν τῷ ἀθανάτω βασιλεῖ. Κύριε, τῆς ἀτελευτήτου σου μακαριότητος καταξίωσον αὐτόν.

Μένω για λίγο στις τέσσερεις παρομοιώσεις του ποιητή για τη ζωή του ανθρώπου: όνειρο που δεν στέκεται, φύσημα που δεν πιάνεται, πέταγμα περαστικού πουλιού, πλοίο στη θάλασσα που δεν αφήνει ίχνη. Τόση ποίηση για το «ἐπὶ γῆς παίγνιον». Που έχει όμως αθάνατη ψυχή.