Οι επίσημες συζητήσεις μεταξύ πολιτικών (όπως π.χ. πρόσφατα στη Βουλή) έχουν το γούστο τους--όταν δεν σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Για παράδειγμα, πολλοί, κυρίως από τα ελάσσονα κόμματα, αναφέρονται σε κάποιου είδους συναίνεση, συνεργασία και άλλα συνώνυμα. Ωστόσο, ακούγοντας το σύνολο της πρότασής τους συνήθως καταλαβαίνουμε ότι ο καθείς εννοεί τη συναίνεση ως συμφωνία και συμμόρφωση των άλλων με τη δική του γνώμη. Ενδιαφέρουσα ως άποψη, αλλά πού μας οδηγεί; Όταν εξ αρχής πιστεύω (και διακηρύττω σε όλους τους τόπους και τόνους) ότι μόνο εγώ έχω δίκαιο και όλοι οι άλλοι άδικο, τι είδους συναίνεση επιδιώκω; Όταν αυτοχρίομαι παντογνώστης κατήγορος, πώς μπορώ να περιμένω θετική αποδοχή της γνώμης μου; Φαίνεται όμως ότι έτσι βολεύει σχεδόν τους πάντες: χωρίς την ‘πολιτική τραμπάλα’ το σύστημα δεν λειτουργεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου