Μου έστειλαν προ καιρού την παραπάνω φωτογραφία από αφρικανικό σχολείο, με το σχόλιο: ‘Τι κι αν είναι ο πίνακας μισός και η κιμωλία ανύπαρκτη;’ Θυμούμαι ακόμη από αφηγήσεις του πατέρα μου ότι στην Κατοχή το σχολείο τους έκανε κάθε εβδομάδα μαθήματα σε διαφορετικό κτίριο. Αυτό δεν τους εμπόδισε να αποφοιτούν με άριστα και να διαπρέπουν αργότερα ως φοιτητές. Όσο τα παιδιά είχαν δίψα για μάθηση και οι δάσκαλοι ζήλο να διδάσκουν, η έλλειψη μέσων και οι δυσμενείς ή και άθλιες συνθήκες δεν αποτελούσαν εμπόδια στο διδακτικό έργο.
Μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για σήμερα; Εξαιρέσεις φωτεινές σίγουρα υπάρχουν, αλλά ας κρατήσω μια επιφύλαξη για το σύνολο. Ίσως η κρίση να αναδείξει και πάλι πιο ζηλωτές δασκάλους και πιο διψασμένους μαθητές. Μέχρι τότε, θα ασχολούμαστε με πρυτανικές εκλογές και νόμους-πλαίσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου