Ένα όνομα και μια ηλικία

Εδώ και χρόνια συνηθίζω να διαβάζω τις αγγελίες των κηδειών στους δρόμους της πόλης, ιδίως στην Αγία Σοφία και τα πέριξ. Άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι, επώνυμοι και ταπεινοί, πρόσωπα που αποτελούν κομμάτι του ‘παζλ’ της ιστορίας πέρασαν κατά καιρούς και τράβηξαν την προσοχή μου. Συνάδελφοι, παλαιοί δάσκαλοι και καθηγητές μου, στρατιωτικοί, ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες, και βέβαια κάθε τόσο ασθενείς που γνώρισα σε κάποια φάση της αρρώστιας τους. Όπως αυτός που ‘συνάντησα’ σήμερα φεύγοντας από το ιατρείο. Το όνομα (Νίκος...) μόνο κάτι αόριστο μου θύμιζε, αλλά ο συσχετισμός του με την ηλικία (ετών 45) μου τα είπε όλα. Δεν συμβαίνει συχνά να βλέπω νέους ασθενείς με δύσκολα νοσήματα. Τον συγκεκριμένο τον είχα δει μία μόνο φορά. Τι θυμόμουν απ’ αυτόν; Είχε ένα σπάνιο κλινικό σημείο, από εκείνα που μας έδειχναν στις εξετάσεις του Βασιλικού Κολλεγίου Παθολόγων για να δώσουμε διάγνωση με μια ματιά (spot diagnosis). Τόσα χρόνια πνευμονολόγος, το είχα δει μόνο δυο ή τρεις φορές. Και παρόλο που ήταν άνθρωπος μορφωμένος και εργαζόμενος σε καλή θέση, ήταν ανασφάλιστος. Ποτέ δεν του είχε περάσει η σκέψη ότι μπορεί να αρρωστήσει, και μάλιστα από προχωρημένο καρκίνο. Η μάχη με την αρρώστια δόθηκε σε άλλο χώρο, και δεν είχαμε πλέον επικοινωνία. Έφτασε τα δυο χρόνια σχεδόν από τη διάγνωση. Κάτι ήταν κι αυτό, ένας ακόμη κόκκος άμμου στην παραμονή της αιωνιότητας.