Τα κείμενα της Μαριάννας Τζιαντζή στην Καθημερινή είναι γενικά ενδιαφέροντα και εύστοχα. Ωστόσο, το σημερινό της σχόλιο (Και γέννα σε τιμή ευκαιρίας, 13/1/2011) καταλήγει με την ακόλουθη παράγραφο (η επισήμανση δική μου):
«Ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι δημογραφικές συνέπειες της κρίσης. Όταν ο κατώτατος μισθός μειώνεται νόμιμα ή και εξαφανίζεται σε περίπτωση απόλυσης, η λαχτάρα της απόκτησης παιδιού αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Όμως άλλο η έκπτωση στη φέτα Παρνασσού και άλλο η γέννα σε τιμή ευκαιρίας. Ανακουφιστική για τα ζευγάρια που περιμένουν παιδί είναι η προσφορά των μαιευτηρίων, όμως τα δύσκολα αρχίζουν μετά, από τη στιγμή που το μωράκι φτάνει με το πορτ-μπεμπέ στο σπίτι. Σύμφωνοι, η μητρότητα είναι χαρά, όμως σήμερα η χαρά αυτή συνοδεύεται, για να μην πούμε σκιάζεται, από τη δυσβάσταχτη αγωνία για το κοντινό αύριο».
Απορία: οι άμεσοι προγονοί μας που έζησαν, μεγάλωσαν και απόκτησαν παιδιά στη διάρκεια της Κατοχής είχαν λιγότερη αγωνία για το αύριο; Εκείνοι δεν ήξεραν καν αν θα ξημερώσει. Ας μη το ρίχνουμε τόσο στην απελπισία. Αν ακολουθήσουμε τη λογική αυτή, δεν χρειάζονται ούτε γάμοι, ούτε σχολεία, ούτε δουλειές, 'αύριον γαρ αποθνήσκομεν'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου